Ik heb het opgegeven om over alles te schrijven, de blogs worden te lang en ik hou geen tijd meer over om dingen te doen waar ik over kan schrijven. Maar ik wil toch wel graag even over het laatste weekend schrijven, toen we met de kerk naar Tennessee gingen, en als het kan ook nog deze week, maar dat zien we nog wel.
We vertrokken donderdag na school. Ik had m'n spullen nog niet gepakt natuurlijk dus ik gooide maar de eerste shirts die ik kon vinden in m'n tas, snel nog 'm'n toilet spullen bij elkaar gegraaid in en de auto. We verzamelden bij de kerk. Niet Ivanrest, maar de kerk van Curt en Shannon. Ik weet na al die tijd nog steeds niet hoe die heet maar volgens mij is het Grandville Church of Christ. Anyway, dat maakt natuurlijk helemaal niet uit. Terwijl Curt en EJ (een andere kerel van de kerk) de twee busjes ophalen wacht de hele groep in de kerk. Ondertussen knoop ik een gesprekje met Brenna aan en ontmoet ik Andrew.
Als Curt en EJ dan terug komen begint het echte werk: alle tassen in de busjes passen en dan als het kan wij er ook nog bij. Een van de meiden, Tracy, blijft achter in Tennessee, dus op de terug weg hebben we in ieder geval wat meer ruimte. Een kleine geruststelling. De reis heen zou normaal 10 uur duren volgens mij, maar wij kwamen natuurlijk in een sneeuwstorm terecht (wij hebben hier sneeuw ja :D lots and lots of it!) en onderweg passeerden we vier auto's die in de berm waren beland, dus het kostte ons 12 uur. Om de tijd te doden praatten we wat af en gaf Brenna de groep een raadsel.
We kwamen aan om bij Freed Hardeman University, waar we zouden overnachten, 5 uur 's ochtends. De meiden werden afgezet om te slapen bij Brianna (inderdaad, we hadden een Brenna en een Brianna, confusing!) en de jongens zouden bij Tyler slapen. Dus wij kloppen op de deur terwijl de rest van de groep alle trappen schreeuwend op en af rennen. Ondertussen gaat een andere deur open als een van de andere studenten zich afvraagt wat hier allemaal aan de hand is. Als we hem verzekerd hebben dat we het allemaal onder controle hebben (NOT) gaat ie weer naar binnen. Uiteindelijk zijn we zo slim genoeg om Tyler op te bellen en enkele momenten later zitten we, twee deuren verder, ons op te warmen in zijn warme appartement. Één probleempje: hoe gaan we twee bedden verdelen over een groep van acht? Simpel, Andrew en ik waren de oudsten dus wij kregen de bedden. John-Paul lag op de bank, Jeremy schoof twee sofa's tegen elkaar aan, Troy op een opgerold kleed en de rest op de harde grond. Lichten uit en naar bed.
De volgende ochtend moesten we de Campus-Tour van 9 uur nemen. Dat ging dus niet gebeuren. Wij lagen lekker in bed tot half 11 tot we besloten dat we honger hadden. Snel douchen en de meiden op zoeken. Lachend vroeg Troy aan mij: "How was your bed? Because the floor was great!"
De andere groep vinden we in het auditorium, dansend en zingend op Adelle's "Set fire to the rain." We krijgen een rondleiding rond de campus van Kelly. Een studente die met haar persoonlijkheid zo tussen de characters van Alice in Wonderland zou passen, prettig gestoord zou je het kunnen noemen. We schreeuwen op echo point, houden een race, kruipend, in de gymzaal, en testen de draaistoelen voordat we eindelijk naar het buffet gaan. Ondertussen ben ik al helemaal verhongerd en met volle passie stort ik me op de pizza's en hamburgers, het gezonde voedsel links laten liggend. Ik besluit uiteindelijk toch nog op een hoopje sla om m'n geweten te stillen. Bij deze maaltijd hoort natuurlijk ook een dessert. Ijs, pudding, cupcakes, koekjes. Het ligt er niet voor niets toch?
We hangen nog wat rond, spelen Rockband op de Wii, ownen met pool en gaan dan 's middags naar Shiloh. Een historische plek waar een belangrijke slag in de burgeroorlog is gevoerd. Er is een klein museumpje dat een film vertoont dat daar al draait sinds 1956. Dat valt te zien aan de special effects en de snorren die haast van de generaals af vallen, maar verder op zich wel grappig. We nemen een kijkje op het kerkhof, rijden wat rond en gaan dan naar de Evangelism University. De reden dat we hier in de eerste plaats gekomen zijn.
We zitten in een gymzaal volgestouwd met stoelen. Krijgen een boekje, houden een soort jeugddienst en gaan weer terug. Op de terug weg denk ik terug aan de dienst, ik zou het niet echt dienst willen noemen maar ik heb er geen ander woord voor. Het was mooi om meerstemming te zingen met zo'n grote groep, en het was allemaal acapella.
Als we terug zijn kijken we met de hele groep Despicable Me in de bioscoop zaal (dat hebben ze hier ook), en krijgen gratis popcorn en frisdrank toe.
De volgende dag is dé dag. EU! Evangelism University. 's Ochtends weer een "dienst." Curt is onze groepsleider dus uiteraard komen we te laat aan. Na de dienst praten we wat als groep. Luisteren naar een goede acappella groep, en gaan dan wat eten. Ik moet natuurlijk een tweede portie halen want die Amerikanen hier eten haast niks *sarcasm*, maar ik had honger. Hierna gaan we naar K&T shoes, of misschien is het T&K shoes, ik weet het niet meer. Maar dat maakt niet uit. Ik snap niet hoe deze aparte schoenenwinkel draaiende blijft maar blijkbaar zit er toch geld in, al die belachelijke schoenen. Knalgele schoenen, fel licht groene laarzen maatje 48, ze hebben alle schoenen die je nooit van je leven wil dragen. Het is geweldig! Daarna kijken we een basketball game van FHU, Freed Hardeman University, ze verliezen helaas, maar dat boeit me eigenlijk geen bal.
Natuurlijk komen we te laat terug. We mogen kiezen een lijst met sprekers waar we een uurtje naar zouden luisteren maar er was haast niks over omdat we zo laat waren, dus gingen we maar bij "A missionarie's journey" zitten. Geen wonder dat ze hier nog plek hadden, ik kreeg spontane sleep apnea. Na deze kerel renden we letterlijk door de gang om bij de spreker te komen die we wilden. Een advocaat die aan Yales had gestudeerd (Yales is de beste advocatenschool in Amerika) ging praten over "Converting Atheists and Agnostics." Heel interessant.
We eten bij wendy's, Curt koopt 50 hamburgers en als we willen kunnen we zelf nog frietjes of frisdrank erbij komen. Maar ik heb genoeg aan vier hamburgers. Daarna gaan we terug naar FHU. Maar als we terug komen gaan we natuurlijk nog niet slapen. Eerst nog even rondhangen op de campus. Alle meiden lopen echter helemaal te fussen over hoe Bailey, een vet schattig onschuldig lief meisje uit onze groep die trouwens wel 15 jaar is en dus heus wel voor zichzelf kan zorgen, om 12 uur terug moet zijn. Alright, so be it. Daarna kijken we nog wat Indiana Jones, besluit ik archeoloog te worden en ga we naar bed. Tenminste, ik ga naar bed, de rest gaat naar de grond.
Zondag is de dag van de terugreis. We krijgen donuts in de auto als ontbijt, wonen een random kerkdienstje bij, en gaan dan naar Lambert's. Het beste restaurant ever! Ik moest denken aan Logan's toen ik hier kwam, waar je unlimited pinda's krijgt en die gewoon op de grond mag gooien en alles. Nou, dit is nog veel beter. In Amerika hebben ze hier rolls. Warme broodjes. Hier bij Lambert's krijg je ze onbeperkt, toegegooid. Een mannetje met een karretje hotrolls loopt rond door het restaurant, roept "hot rolls, hot rolls!" Je steekt je hand op en hij gooit hem zo goed als het gaat dwars door de zaal. Dat gaat natuurlijk niet altijd goed. Soms mist iemand hem en beland ie op de grond. Of, nog beter, iemand laat hem dwars door zijn handen vliegen en hij beland volop in zijn gezicht, of op het achterhoofd van de buurman. De glazen met frisdrank zijn ook meer te vergelijken met emmers. Kortom, mijn nieuwe lievelingsrestaurant, die helaas alleen vestigingen heeft down south.
De reis terug is verder niet heel interessant, behalve dan dat er nog meer sneeuw lag dan eerst.
Ik ga nu eerst ff hardlopen en kijk dan wel of ik in een nieuwe blog de rest van de week nog vertel. Maar voor nu: ciao ciao
zaterdag 21 januari 2012
zondag 25 december 2011
Jumpsuits en Bow Ties
maandag en dinsdag gebeurde er niks, en woensdag alleen PASH. Ik had een van de meiden gevraagd om me thuis te brengen (ja ik weet, het hoort andersom, maar ik kan nu net zo goed even gebruik van de situatie maken), helaas kwam Curt plotseling opdagen om te kijken hoe en wat PASH nou precies was, ik werd er weer aan herinnerd dat Curt een geweldige gozer is, want iedereen vond hem een "coole dude" (iets wat je snel vergeet van iemand die je curfew instelt). Anyways, zo gebeurde het dus dat ik die dag niet met een beeldschone dame naar huis reed, maar in een rommelig busje met een intimiderend gespierde kerel... die overigens wel echt een coole dude is.
Donderdag voelde ik me echt kapotmoe en lag om 6 uur onder de dekens. Ik moest alleen nog wel mijn college writing afmaken, maar geen zorgen, de broer van Shannon zou via de mail wat artikelen opsturen en dat was alles dat ik nog nodig had dus ik kon wel even indutten. Toen ik om half 9 ging checken waren de artikelen, die er om 8 uur zouden zijn, er nog niet. Hmm. Even bellen; "jaja ik ben er mee bezig hoor." Half 10: "Ja sorry, ik kan niks vinden." ... ... okee...
Pas om 11 uur lag ik er weer in.
Vrijdag was ik met wat anderen aan het chillen bij Jordan thuis en kreeg ik eindelijk de kans om Modern Warfare 3 uit te proberen. Mijn handen begonnen te jeuken toen ik de controllers zag (maar dat kon ook van de hond die ik net had geaaid zijn gekomen...). Ik hoopte op een epic comeback maar het mocht niet zo zijn. Vier maanden zonder gamen had zijn tol genomen. Gelukkig begonnen mijn reflexes alweer snel terug te komen en ik was back in the game. Ook ontdekte ik deze avond mijn tekortkomingen in tafeltennis en mocht ik weer genieten van een van de typische Amerikaanse maaltijden: Pizza!
Zaterdag was een relaxt dagje. Uitslapen. Wat skypen met friends & family. En dan 's avonds naar Calvin Christian, Curt bracht me erheen, Jack ging ook mee in de auto. Bij Calvin ontmoet ik Northern, een jongen uit de Dominican Republic. Het eerste plan was om "The Troll Hunter" te kijken, een Noorweegse horror film, schijnbaar de op één na beste horror van het jaar (de beste is Tucker & Dale vs. Evil, die heb ik op m'n laptopje gedownload en ga ik later nog kijken). Maar dit is Amerika, en in Amerika verhuren ze natuurlijk geen Noorweegse films, want de enige echt goede films maken ze zelf. Hmm?
Dus we kijken Insidious, ook een goede horror, echt een familiefilm.
Zondag wordt ik uitgenodigd om wat rond te hangen bij de DeVries's, mensen van onze kerk. Zij hebben twee knappe dochters en een grappig zoontje dus ik ging natuurlijk. We keken een vage film waarvan ik de naam ben vergeten, volgens mij was het iets van "the prince's bride" of iets dergelijks. De film was niet bepaald mijn soort maar de gigantische hotdogs die we kregen maakten veel goed.
Maandag zat ik weer eens vast thuis, de auto was naar de knoppen en had reparatie nodig, net voordat we op vakantie wilden natuurlijk.
Dan zijn we nu eindelijk bij het interessante gedeelte aangekomen.
Dinsdag. We zijn uit om 12:30 vanwege Thanksgiving! Emma en ik rijden dit keer niet met de bus naar huis maar worden eindelijk een keertje opgehaald met de auto. Een half uur te laat. Terwijl wij in de kou staan te wachten.
Het plan is om om 3 uur te vertrekken, maar dat wordt natuurlijk 4:30. Herkenbaar? Wel voor mij. Duidelijk een familietrekje.
Voor de 11 uur durende rit heb ik wat filmpjes gedownload op m'n laptopje en op de achterbank kijk ik samen met Emma Just go with it en Kick-Ass. Allebei kwaliteit films. Onderweg eten we bij Taco Bell, de Mexicaanse Mac Donalds.
We komen aan rond... ik weet het eigenlijk niet meer, na middernacht in ieder geval. Ik let niet op de klok want ik heb het te druk met zorgen dat mijn buik niet openscheurd en m'n darmen eruit vallen. Ik ben wel eerder wagenziek geweest, maar niet zoals dit. Motionsickness, noemen ze het hier. Of zijn het toch de quesadillas van Taco Bell? Nah, hoe kan zoiets lekkers slecht voor je zijn?
Ik neem wat pilletjes van onbekende afkomst, drink wat water en na 20 minuutjes is alles weer goed tussen mij en m'n buikje.
Woensdag wordt ik lekker laat wakker in m'n bedje in Tennessee. Als ontbijtje hebt ik thee, cinammon
bread met jam, bananabread en wat meatballs. Hmmm.
's Middags nemen ze me mee naar het stadje, niet shoppen, gewoon winkeltjes kijken, zeggen ze.
Ik had natuurlijk kunnen verwachten dat ze alleen maar winkels met roze behang ingingen, maar nu is het te laat.
Shannon laat me ook een kerkje zien, ze vertelt dat ze voor haar rijbewijs een rondje om de kerk moest rijden... ... Are you kidding me?! Dan kan ik ook wel ff mijn rijbewijs halen. Helaas werkt het nu niet meer zo.
Hierna gaan we naar Walmart. Ik koop een doos met lego van Pirates of the Caribean voor Jack, omdat we morgen niet alleen Thanksgiving, maar ook Christmas vieren. Deze kant van de familie zien we verder dit jaar namelijk niet meer terug dus vieren we het nu, en dan met de echte kerst vieren we het met de andere kant van de familie. Daar heb ik op zich geen problemen mee.
's Avonds kom ik in aanraking met het zuidse pink elephant. Een soort oreo/butterfinger/mintijs iets. Heerlijk, maar de chocolate cupcakes die erop volgen zijn nog heerlijker. Ik bedenk me dat Shannon en haar twee broers (die ook nog komen) een geweldige jeugd moeten hebben gehad met een moeder die die soort dingen bakt. Maar het is nog niet over, ik krijg ook nog eens een delicious hot fudge cake met ijs te proeven. Mijn mond is zelden zo blij geweest als vanavond.
Oh trouwens, tussen al dat eten door ga ik ook nog naar de kerk, ik ontmoet heel wat nieuwe mensen en... veel meer is er niet te vertellen over kerk. Ow, behalve dat ze helemaal geen begeleiding bij het zingen hebben, alleen een kereltje op het podium die met z'n hand op en neer wappert.
Als ik later in bed lig hoor ik Mikey, een van Shannons broers, binnenkomen, maar ik besluit te blijven liggen. Want wat is nou belangrijker dan slaap? (ik zou bijna eten zeggen, maar dat is nog een twijfelgeval) en ik kan hem morgen ook wel ontmoeten.
Donderdag natuurlijk weer uitslapen. Mijn ochtend wordt gelijk opgeheldert door mijn ontmoeting met Mikey, Nancy en hun dochtertje Harley.
Het is prachtig weer en 18 graden is natuurlijk niet verkeerd, en al helemaal niet voor november. Ik ga wat skateboarden en waveboarden met Anna, terwijl Jack, Curt en Shannon fanatiek aan het voetballen zijn. Opa Chamblee houdt het bij kijken en krijgt eerst niet veel beweging, maar daar brengt Emma verandering in, en met z'n tweetjes gaan ze een eindje wandelen.
's Middags komt de andere broer van Shannon, Wesley, hij en zijn vrouw Nikki hebben de geweldigste tweeling, Evan en Jude, en nog hun dochtertje Addison.
Dan is het eindelijk zover. Thanksgiving en Christmas in één. Ik krijg een kadobon voor Walmart ter waarde van 25 dollar, naaaice, daar ga ik heel veel chocola van kopen. Hmm. Het beste kado dat ik trouwens kreeg is dat ik thanksgiving met deze mensen kan vieren, hier in Savannah, Tennesse, in Amerika! Woehoe!
Jack is helemaal door het dolle als hij mijn kado openmaakt. "You're the best big brother ever!" Aww, dan heb je vast ook wat voor mij gekocht? Nee? Hm... maar dat maakt me natuurlijk niet uit, het gevoel dat je krijgt als je anderen blij maakt is het beste kado dat je jezelf kan geven (ik dacht laat ik maar even wat thanksgiving thought hierin verwerken om je een idee van de sfeer te geven). Hierna krijgt Jack echter nog een doos met Pirates of the Caribean lego, ter grootte van het pakket dat ik hem gaf, en daarna nog een groot lego schip van Pirates of the Caribean, ongeveer drie keer zo groot als mijn kado, oftewel mijn kado stelde overall niet heel veel voor, maar ik ben nog steeds the best big brother ever.
Nadat alle kids hun kadootjes hebben open gemaakt zijn de volwassenen aan de beurt en ga ik Jack helpen met het in elkaar zetten van de lego, Jack is nog niet zo savvy daarmee en zou van het piratenschip een gigantische koelkast maken, of iets dergelijks, ik zeg maar wat. Ik vraag me trouwens wel af waarom ik mijn kado kreeg samen met de kleintjes en niet met de volwassenen...
Om de dag compleet te maken kreeg ik ook nog hot fudge met ijs. Best thanksgiving ever! Ook mijn enige, maar alsnog wel goed.
Morgen is het black friday, zwarte vrijdag. Het is de grootste winkeldag van het jaar in de VS en met alle belachelijke kortingen staan sommige meiden (meiden ja, jongens weten wel beter) al om 10 uur vandaag in de rij, totdat de winkels morgen om 6 uur 's ochtends open gaan.
Vrijdag ging ik met Curt naar Doc. Want Doc heeft een boot. Samen met hem en zijn zoon brengen we de boot naar de Tennessee River. Klaar om te waterskien. Alleen, we zijn een ski vergeten. Ik kan nog niet op eentje omhoog komen en heb eigenlijk ook geen zin om dat te oefenen in dit koude November water. Maar goed, let's give it a try. Faaal. Na een stuk of 8 pogingen besluit Curt om terug te rijden en de andere ski te halen. Ondertussen gaan Doc en zijn zoon maar even skien. Zij trekken een waterdicht pak en een wetsuit aan, watjes. Als ik eindelijk mag val ik de eerste keer en als ik de tweede keer omhoog kom gaat het ook niet zo makkelijk. Het is al een tijdje geleden dat ik gerend heb want ik ben lui dus mijn benen moeten weer even wennen aan werken. Wat onverwachte golfjes sent me flyin'. "FLYING DUTCHMAN!" lachen ze allemaal.
Als we terug komen begint Curt een hele plundertocht in de keuken. Met grote ogen kijk ik wat er allemaal gebeurt. "Hey Lucas, you want some coconut cake? And how about these cookies hm? Let's not forget the turkey! You need to eat if you wanna be big. MONSTRO!" Doc's zoon zit gewoon aan de keukentafel zijn huiswerk te maken alsof dit heel normaal is. Als Doc binnenkomt en mij ziet staren begint ie te lachen, "He does this every year, we don't care, Curt is like a son to us." Nou, waarom zou ik me dan ook van dit feestmaal onthouden? Hmm.
Voor we naar Doc gingen hadden we al middag gegeten, Curt verteld me dat hij alleen wat at om beleefd te zijn omdat hij deze food rampage natuurlijk allang gepland had, de vrouw van Doc is een geweldige kok. "You should've told me!" klaag ik. Ik wil meer van dit eten maar ook mijn maag heeft maar een beperkte ruimte.
Nadat we genoeg energie hebben binnen gekregen is het tijd voor een work out, die calorieen moeten er natuurlijk wel weer afgewerkt worden. We gaan naar de zolder van Doc's huis en ik voel me gelijk thuis. Er liggen allerlei gewichten, een bankdrukbank (heet het zo?), er staat een pool tafel en aan de andere kant staan wat banken met een groot tv-scherm en een hele muur vol aan filmpjes. Ik begin wat te poolen terwijl Curt zich in het zweet werkt, maar je word niet vanzelf big, dus even later begin ik ook de gewichten op te pakken. Ondertussen besluiten we ook een James Bond filmpje aan te zitten. Ik kijk aandachtig hoe 007 alle meiden inpakt en ondertussen houden Curt en ik een discussie over hoe je het beste big kan worden. Kort en veel gewicht, of lang en weinig gewicht. We besluiten het thuis aan Mikey te vragen.
Mikey gaf een vaag antwoord wat niemand echt snapte maar ik weet wel dat ik vanaf nu het beste 3 setjes van 12 kan doen
Zaterdag gaan we ergens eten met Coach Charlie, de oude tennis coach van Curt. De plek waar we eten is... moeilijk te omschrijven... het woord dat er waarschijnlijk nog het dichtste bij komt is "bouwvakkers kantine." Het eten is in ieder geval lekker, en Charlie is een goede kerel. Hij laat ons zijn kantoor zien en daarna praten we nog even wat af bij hem thuis. Hierna is het tijd voor nog wat meer eten, een dubbele cheeseburger en een milkshake, en Curt laat zijn oude universiteit zien. Freed Hardeman University. We rijden naar huis en 's avonds ga ik met Emma, Anna, en wat vrienden van hun daar naar de bios. De bios is omin klein en zag er 30 jaar geleden waarschijnlijk precies hetzelfde uit, waarschijnlijk nog beter zelfs. Maar dat maakt natuurlijk niet uit voor de film, Jack and Jill, echte Amerikaanse humor, en daar is natuurlijk niks mis mee.
Zondag komen we uiteraard te laat voor bible class, en vertrekken ook nog eens voor dat de preek ook nog maar begonnen is. Maar daar kunnen wij ook niks aan doen, naja, wel aan het te laat komen, maar we moesten gewoon om 10 uur weg. Onderweg, in de auto, kijk ik Zombieland, en dat maakt de rit gelijk een stuk leuker. Ik krijg rond 9 uur 's avonds ook nog een smsje van een van m'n vrienden over College Writing en ik kom er plotseling achter dat ik daar de hele vakantie niet aan gewerkt heb en het morgen ingeverd moet worden. Lekker dan. We zijn half 1 thuis, ik werk er nog heel even aan maar geef het al snel op.
Maandag ben ik kapot moe en ga ik vroeg naar bed, 8 uur.
De rest van de week doe ik eigenlijk ook niet zoveel, ik moet ongeloofelijk veel tijd in College Writing stoppen want we zijn daarmee bezig een grote paper. Mijne gaat over Happy People Live Longer. Jup. Oftewel, mijn tijd hier in Amerika verlengt mijn leven.
Zaterdag is een geweldige dag. Eerst gaan we naar Zondervan Reunion, daar eet ik, ontmoet wat nieuwe mensjes en dan word ik door Dave naar huis gebracht zodat ik verder kan aan m'n paper totdat m'n vrienden komen. Als we echter thuis aankomen komen we erachter dat de deur (natuurlijk) op slot zit en wij allebei geen sleutel hebben. Terug dan maar. Ik help een beetje en daarna halen 2 van m'n buddies me op. Eli en Neil. We gaan in jumpsuits naar het winkelcentrum, kopen een pizza en een kan chocolademelk en ik krijg mijn eerst rijlessen.
Daarna zetten ze me af bij Grandville Higschool waar Curt de Warren Miller movie regelt. De film gaat over skien en snowboarden en ik krijg al gelijk zin in de sneeuw. Jordan is ook een skifan dus die komt ook.
Al met al een geweldige dag.
De rest van de week... vooral werken aan de paper :S maar vrijdag kan ik eindelijk weer wat tijd vrij maken.
Vrijdag is de basketball game. Ik ga wat vantevoren naar Jordan en samen met Grant chillen we een beetje in de basement en eten wat pizza. We komen net op tijd op school aan voor de 4th quarter van de meiden game. Man (spreek uit als "men"), dit is intens. Die meiden zijn vet agressief. Dit is serieus. Oke, niet sexy. Gelukkig laten de jongens hierna zien hoe het moet. Tijdens half-time komt er een groep meiden, compleet in zwart en met gouden poms, naar voren. Ik vraag me net af wat zij nou weer van plan zijn als ze beginnen te dansen. Oh my... dit zijn de cheerleaders?! Ze dansen allemaal uit de maat en iedereen doet vrijwel gewoon hun eigen dansje. Hilarisch! Beetje teleurstellend, dat wel. Dit is zekers geen High School Musical. Maar toch, best een goede comedy verder.
Zowel de meisjes als de jongens verliezen maar dat kan de pret niet drukken. Ik blijf nog even met de XC cult bovenaan de tribunes hangen en als iedereen ervandoor is vertrekken ook wij.
Zaterdagavond ga ik met Lizz en Hannah mee naar een lege parkeerplaats. Nee, geen skere dingen dingen alsjeblieft. Hier is helemaal niks sketchy aan. Gewoon een jongen en twee meiden in een auto op een donkere parkeerplaats. Het is hier waar ik mijn tweede rijles krijg. Ik rij wat rond om wat lantaarnpalen en besluit uiteindelijk, om de lol erin te houden, achteruit te rijden. Ik rij wat rond en als ik eens in mijn spiegels kijk kom ik er plotseling achter dat ik volop hard op een paal af rij. Iiiiiiieeee. Een metertje extra ruimte over. Niet al te slecht, al zeg ik het zelf.
We gaan nog ff naar de Target om kerstkadootjes te kopen maar ik kom erachter dat ik geen flauw idee heb wat iedereen wil dus ik besluit een ander keertje maar terug te komen.
Zondag is ook wel een chill dagje. 's Ochtends gewoon kerk. Maar 's middags komt er wat meer leven in de brouwerij. Ik ga met Curt mee naar een kerst toneel stukje van Emma. Verkleed als een engel staat ze op het dak van de kerk, zegt haar 2 lijntjes en verdwijnt weer. Ondertussen sta ik in de kou te verkleumen omdat ik niet wist dat het buiten was en het Curt niet opviel dat ik met 0 graden alleen een bloesje met een t-shirtje eronder droeg. Gelukkig kregen we wel donuts afterwards en ook chocolademelk.
Hierna ga ik mee naar bible studie. Curt leid. Maar het leukste komt daarna pas. TOILET PAPER DODGE BALL!!! Jup. Het is wat het is. Trefbal met toilet papier :) it was a blast! Het was vooral ik tegen Curt (als een van ons uit was, was het spel praktisch gezien al voorbij) maar sowieso lachen.
Maandag las ik een leuke quote over maandagen: "Just remember, every day is a gift from God! Except for monday. Satan slipped that one in. Sneaky bastard..."
Dinsdag maakt ik dan eindelijk mijn paper af. De rough draft moest eigenlijk al vrijdag in geleverd worden maar maar beter laat dan nooit zeggen ze dan he.
Woensdag ga ik eindelijk weer een keertje naar PASH. Tenminste, dat was het plan. Maar toen het zover kwam was ik te lui en ging ik naar bed. Dus er gebeurde niet zoveel deze dag.
Donderdag was net zo saai, alleen toen had ik niet eens de moeite genomen om iets te plannen.
Vrijdag daarentegen was een geweldige dag! Ik had dan eindelijk die paper af en ik kon zorgeloos een wondervolle avond in. We hadden weer een basketball homegame en tussen de meiden en jongens game door zou de XC groep naar voor komen en onze State Championship banner en trophey zouden worden gepresenteerd, net als de National Smalll School Championship (beste runners school in de hele VS met minder dan 400 leerlingen).
We moesten allemaal in dress pants, met een bloes en een stropdas. Ik had geen van allen en besloot met mijn giletje de show te stelen, en van een van m'n buddies leende ik een bow tie, een stropdas. Dit hadden ze hier nog nooit gezien maar ze hielden er wel van. Vooral de meiden.
De coach ging ook nog een kort praatje over mij houden en hij had wat leuke quotes, primaaa.
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik al weer thuis maar mijn vorige week bracht ik door in Nevadaaa! Daar ga ik dus nog over schrijven. Stay tuned.
Donderdag voelde ik me echt kapotmoe en lag om 6 uur onder de dekens. Ik moest alleen nog wel mijn college writing afmaken, maar geen zorgen, de broer van Shannon zou via de mail wat artikelen opsturen en dat was alles dat ik nog nodig had dus ik kon wel even indutten. Toen ik om half 9 ging checken waren de artikelen, die er om 8 uur zouden zijn, er nog niet. Hmm. Even bellen; "jaja ik ben er mee bezig hoor." Half 10: "Ja sorry, ik kan niks vinden." ... ... okee...
Pas om 11 uur lag ik er weer in.
Vrijdag was ik met wat anderen aan het chillen bij Jordan thuis en kreeg ik eindelijk de kans om Modern Warfare 3 uit te proberen. Mijn handen begonnen te jeuken toen ik de controllers zag (maar dat kon ook van de hond die ik net had geaaid zijn gekomen...). Ik hoopte op een epic comeback maar het mocht niet zo zijn. Vier maanden zonder gamen had zijn tol genomen. Gelukkig begonnen mijn reflexes alweer snel terug te komen en ik was back in the game. Ook ontdekte ik deze avond mijn tekortkomingen in tafeltennis en mocht ik weer genieten van een van de typische Amerikaanse maaltijden: Pizza!
Zaterdag was een relaxt dagje. Uitslapen. Wat skypen met friends & family. En dan 's avonds naar Calvin Christian, Curt bracht me erheen, Jack ging ook mee in de auto. Bij Calvin ontmoet ik Northern, een jongen uit de Dominican Republic. Het eerste plan was om "The Troll Hunter" te kijken, een Noorweegse horror film, schijnbaar de op één na beste horror van het jaar (de beste is Tucker & Dale vs. Evil, die heb ik op m'n laptopje gedownload en ga ik later nog kijken). Maar dit is Amerika, en in Amerika verhuren ze natuurlijk geen Noorweegse films, want de enige echt goede films maken ze zelf. Hmm?
Dus we kijken Insidious, ook een goede horror, echt een familiefilm.
Zondag wordt ik uitgenodigd om wat rond te hangen bij de DeVries's, mensen van onze kerk. Zij hebben twee knappe dochters en een grappig zoontje dus ik ging natuurlijk. We keken een vage film waarvan ik de naam ben vergeten, volgens mij was het iets van "the prince's bride" of iets dergelijks. De film was niet bepaald mijn soort maar de gigantische hotdogs die we kregen maakten veel goed.
Maandag zat ik weer eens vast thuis, de auto was naar de knoppen en had reparatie nodig, net voordat we op vakantie wilden natuurlijk.
Dan zijn we nu eindelijk bij het interessante gedeelte aangekomen.
Dinsdag. We zijn uit om 12:30 vanwege Thanksgiving! Emma en ik rijden dit keer niet met de bus naar huis maar worden eindelijk een keertje opgehaald met de auto. Een half uur te laat. Terwijl wij in de kou staan te wachten.
Het plan is om om 3 uur te vertrekken, maar dat wordt natuurlijk 4:30. Herkenbaar? Wel voor mij. Duidelijk een familietrekje.
Voor de 11 uur durende rit heb ik wat filmpjes gedownload op m'n laptopje en op de achterbank kijk ik samen met Emma Just go with it en Kick-Ass. Allebei kwaliteit films. Onderweg eten we bij Taco Bell, de Mexicaanse Mac Donalds.
We komen aan rond... ik weet het eigenlijk niet meer, na middernacht in ieder geval. Ik let niet op de klok want ik heb het te druk met zorgen dat mijn buik niet openscheurd en m'n darmen eruit vallen. Ik ben wel eerder wagenziek geweest, maar niet zoals dit. Motionsickness, noemen ze het hier. Of zijn het toch de quesadillas van Taco Bell? Nah, hoe kan zoiets lekkers slecht voor je zijn?
Ik neem wat pilletjes van onbekende afkomst, drink wat water en na 20 minuutjes is alles weer goed tussen mij en m'n buikje.
Woensdag wordt ik lekker laat wakker in m'n bedje in Tennessee. Als ontbijtje hebt ik thee, cinammon
bread met jam, bananabread en wat meatballs. Hmmm.
's Middags nemen ze me mee naar het stadje, niet shoppen, gewoon winkeltjes kijken, zeggen ze.
Ik had natuurlijk kunnen verwachten dat ze alleen maar winkels met roze behang ingingen, maar nu is het te laat.
Shannon laat me ook een kerkje zien, ze vertelt dat ze voor haar rijbewijs een rondje om de kerk moest rijden... ... Are you kidding me?! Dan kan ik ook wel ff mijn rijbewijs halen. Helaas werkt het nu niet meer zo.
Hierna gaan we naar Walmart. Ik koop een doos met lego van Pirates of the Caribean voor Jack, omdat we morgen niet alleen Thanksgiving, maar ook Christmas vieren. Deze kant van de familie zien we verder dit jaar namelijk niet meer terug dus vieren we het nu, en dan met de echte kerst vieren we het met de andere kant van de familie. Daar heb ik op zich geen problemen mee.
's Avonds kom ik in aanraking met het zuidse pink elephant. Een soort oreo/butterfinger/mintijs iets. Heerlijk, maar de chocolate cupcakes die erop volgen zijn nog heerlijker. Ik bedenk me dat Shannon en haar twee broers (die ook nog komen) een geweldige jeugd moeten hebben gehad met een moeder die die soort dingen bakt. Maar het is nog niet over, ik krijg ook nog eens een delicious hot fudge cake met ijs te proeven. Mijn mond is zelden zo blij geweest als vanavond.
Oh trouwens, tussen al dat eten door ga ik ook nog naar de kerk, ik ontmoet heel wat nieuwe mensen en... veel meer is er niet te vertellen over kerk. Ow, behalve dat ze helemaal geen begeleiding bij het zingen hebben, alleen een kereltje op het podium die met z'n hand op en neer wappert.
Als ik later in bed lig hoor ik Mikey, een van Shannons broers, binnenkomen, maar ik besluit te blijven liggen. Want wat is nou belangrijker dan slaap? (ik zou bijna eten zeggen, maar dat is nog een twijfelgeval) en ik kan hem morgen ook wel ontmoeten.
Donderdag natuurlijk weer uitslapen. Mijn ochtend wordt gelijk opgeheldert door mijn ontmoeting met Mikey, Nancy en hun dochtertje Harley.
Het is prachtig weer en 18 graden is natuurlijk niet verkeerd, en al helemaal niet voor november. Ik ga wat skateboarden en waveboarden met Anna, terwijl Jack, Curt en Shannon fanatiek aan het voetballen zijn. Opa Chamblee houdt het bij kijken en krijgt eerst niet veel beweging, maar daar brengt Emma verandering in, en met z'n tweetjes gaan ze een eindje wandelen.
's Middags komt de andere broer van Shannon, Wesley, hij en zijn vrouw Nikki hebben de geweldigste tweeling, Evan en Jude, en nog hun dochtertje Addison.
Dan is het eindelijk zover. Thanksgiving en Christmas in één. Ik krijg een kadobon voor Walmart ter waarde van 25 dollar, naaaice, daar ga ik heel veel chocola van kopen. Hmm. Het beste kado dat ik trouwens kreeg is dat ik thanksgiving met deze mensen kan vieren, hier in Savannah, Tennesse, in Amerika! Woehoe!
Jack is helemaal door het dolle als hij mijn kado openmaakt. "You're the best big brother ever!" Aww, dan heb je vast ook wat voor mij gekocht? Nee? Hm... maar dat maakt me natuurlijk niet uit, het gevoel dat je krijgt als je anderen blij maakt is het beste kado dat je jezelf kan geven (ik dacht laat ik maar even wat thanksgiving thought hierin verwerken om je een idee van de sfeer te geven). Hierna krijgt Jack echter nog een doos met Pirates of the Caribean lego, ter grootte van het pakket dat ik hem gaf, en daarna nog een groot lego schip van Pirates of the Caribean, ongeveer drie keer zo groot als mijn kado, oftewel mijn kado stelde overall niet heel veel voor, maar ik ben nog steeds the best big brother ever.
Nadat alle kids hun kadootjes hebben open gemaakt zijn de volwassenen aan de beurt en ga ik Jack helpen met het in elkaar zetten van de lego, Jack is nog niet zo savvy daarmee en zou van het piratenschip een gigantische koelkast maken, of iets dergelijks, ik zeg maar wat. Ik vraag me trouwens wel af waarom ik mijn kado kreeg samen met de kleintjes en niet met de volwassenen...
Om de dag compleet te maken kreeg ik ook nog hot fudge met ijs. Best thanksgiving ever! Ook mijn enige, maar alsnog wel goed.
Morgen is het black friday, zwarte vrijdag. Het is de grootste winkeldag van het jaar in de VS en met alle belachelijke kortingen staan sommige meiden (meiden ja, jongens weten wel beter) al om 10 uur vandaag in de rij, totdat de winkels morgen om 6 uur 's ochtends open gaan.
Vrijdag ging ik met Curt naar Doc. Want Doc heeft een boot. Samen met hem en zijn zoon brengen we de boot naar de Tennessee River. Klaar om te waterskien. Alleen, we zijn een ski vergeten. Ik kan nog niet op eentje omhoog komen en heb eigenlijk ook geen zin om dat te oefenen in dit koude November water. Maar goed, let's give it a try. Faaal. Na een stuk of 8 pogingen besluit Curt om terug te rijden en de andere ski te halen. Ondertussen gaan Doc en zijn zoon maar even skien. Zij trekken een waterdicht pak en een wetsuit aan, watjes. Als ik eindelijk mag val ik de eerste keer en als ik de tweede keer omhoog kom gaat het ook niet zo makkelijk. Het is al een tijdje geleden dat ik gerend heb want ik ben lui dus mijn benen moeten weer even wennen aan werken. Wat onverwachte golfjes sent me flyin'. "FLYING DUTCHMAN!" lachen ze allemaal.
Als we terug komen begint Curt een hele plundertocht in de keuken. Met grote ogen kijk ik wat er allemaal gebeurt. "Hey Lucas, you want some coconut cake? And how about these cookies hm? Let's not forget the turkey! You need to eat if you wanna be big. MONSTRO!" Doc's zoon zit gewoon aan de keukentafel zijn huiswerk te maken alsof dit heel normaal is. Als Doc binnenkomt en mij ziet staren begint ie te lachen, "He does this every year, we don't care, Curt is like a son to us." Nou, waarom zou ik me dan ook van dit feestmaal onthouden? Hmm.
Voor we naar Doc gingen hadden we al middag gegeten, Curt verteld me dat hij alleen wat at om beleefd te zijn omdat hij deze food rampage natuurlijk allang gepland had, de vrouw van Doc is een geweldige kok. "You should've told me!" klaag ik. Ik wil meer van dit eten maar ook mijn maag heeft maar een beperkte ruimte.
Nadat we genoeg energie hebben binnen gekregen is het tijd voor een work out, die calorieen moeten er natuurlijk wel weer afgewerkt worden. We gaan naar de zolder van Doc's huis en ik voel me gelijk thuis. Er liggen allerlei gewichten, een bankdrukbank (heet het zo?), er staat een pool tafel en aan de andere kant staan wat banken met een groot tv-scherm en een hele muur vol aan filmpjes. Ik begin wat te poolen terwijl Curt zich in het zweet werkt, maar je word niet vanzelf big, dus even later begin ik ook de gewichten op te pakken. Ondertussen besluiten we ook een James Bond filmpje aan te zitten. Ik kijk aandachtig hoe 007 alle meiden inpakt en ondertussen houden Curt en ik een discussie over hoe je het beste big kan worden. Kort en veel gewicht, of lang en weinig gewicht. We besluiten het thuis aan Mikey te vragen.
Mikey gaf een vaag antwoord wat niemand echt snapte maar ik weet wel dat ik vanaf nu het beste 3 setjes van 12 kan doen
Zaterdag gaan we ergens eten met Coach Charlie, de oude tennis coach van Curt. De plek waar we eten is... moeilijk te omschrijven... het woord dat er waarschijnlijk nog het dichtste bij komt is "bouwvakkers kantine." Het eten is in ieder geval lekker, en Charlie is een goede kerel. Hij laat ons zijn kantoor zien en daarna praten we nog even wat af bij hem thuis. Hierna is het tijd voor nog wat meer eten, een dubbele cheeseburger en een milkshake, en Curt laat zijn oude universiteit zien. Freed Hardeman University. We rijden naar huis en 's avonds ga ik met Emma, Anna, en wat vrienden van hun daar naar de bios. De bios is omin klein en zag er 30 jaar geleden waarschijnlijk precies hetzelfde uit, waarschijnlijk nog beter zelfs. Maar dat maakt natuurlijk niet uit voor de film, Jack and Jill, echte Amerikaanse humor, en daar is natuurlijk niks mis mee.
Zondag komen we uiteraard te laat voor bible class, en vertrekken ook nog eens voor dat de preek ook nog maar begonnen is. Maar daar kunnen wij ook niks aan doen, naja, wel aan het te laat komen, maar we moesten gewoon om 10 uur weg. Onderweg, in de auto, kijk ik Zombieland, en dat maakt de rit gelijk een stuk leuker. Ik krijg rond 9 uur 's avonds ook nog een smsje van een van m'n vrienden over College Writing en ik kom er plotseling achter dat ik daar de hele vakantie niet aan gewerkt heb en het morgen ingeverd moet worden. Lekker dan. We zijn half 1 thuis, ik werk er nog heel even aan maar geef het al snel op.
Maandag ben ik kapot moe en ga ik vroeg naar bed, 8 uur.
De rest van de week doe ik eigenlijk ook niet zoveel, ik moet ongeloofelijk veel tijd in College Writing stoppen want we zijn daarmee bezig een grote paper. Mijne gaat over Happy People Live Longer. Jup. Oftewel, mijn tijd hier in Amerika verlengt mijn leven.
Zaterdag is een geweldige dag. Eerst gaan we naar Zondervan Reunion, daar eet ik, ontmoet wat nieuwe mensjes en dan word ik door Dave naar huis gebracht zodat ik verder kan aan m'n paper totdat m'n vrienden komen. Als we echter thuis aankomen komen we erachter dat de deur (natuurlijk) op slot zit en wij allebei geen sleutel hebben. Terug dan maar. Ik help een beetje en daarna halen 2 van m'n buddies me op. Eli en Neil. We gaan in jumpsuits naar het winkelcentrum, kopen een pizza en een kan chocolademelk en ik krijg mijn eerst rijlessen.
Daarna zetten ze me af bij Grandville Higschool waar Curt de Warren Miller movie regelt. De film gaat over skien en snowboarden en ik krijg al gelijk zin in de sneeuw. Jordan is ook een skifan dus die komt ook.
Al met al een geweldige dag.
De rest van de week... vooral werken aan de paper :S maar vrijdag kan ik eindelijk weer wat tijd vrij maken.
Vrijdag is de basketball game. Ik ga wat vantevoren naar Jordan en samen met Grant chillen we een beetje in de basement en eten wat pizza. We komen net op tijd op school aan voor de 4th quarter van de meiden game. Man (spreek uit als "men"), dit is intens. Die meiden zijn vet agressief. Dit is serieus. Oke, niet sexy. Gelukkig laten de jongens hierna zien hoe het moet. Tijdens half-time komt er een groep meiden, compleet in zwart en met gouden poms, naar voren. Ik vraag me net af wat zij nou weer van plan zijn als ze beginnen te dansen. Oh my... dit zijn de cheerleaders?! Ze dansen allemaal uit de maat en iedereen doet vrijwel gewoon hun eigen dansje. Hilarisch! Beetje teleurstellend, dat wel. Dit is zekers geen High School Musical. Maar toch, best een goede comedy verder.
Zowel de meisjes als de jongens verliezen maar dat kan de pret niet drukken. Ik blijf nog even met de XC cult bovenaan de tribunes hangen en als iedereen ervandoor is vertrekken ook wij.
Zaterdagavond ga ik met Lizz en Hannah mee naar een lege parkeerplaats. Nee, geen skere dingen dingen alsjeblieft. Hier is helemaal niks sketchy aan. Gewoon een jongen en twee meiden in een auto op een donkere parkeerplaats. Het is hier waar ik mijn tweede rijles krijg. Ik rij wat rond om wat lantaarnpalen en besluit uiteindelijk, om de lol erin te houden, achteruit te rijden. Ik rij wat rond en als ik eens in mijn spiegels kijk kom ik er plotseling achter dat ik volop hard op een paal af rij. Iiiiiiieeee. Een metertje extra ruimte over. Niet al te slecht, al zeg ik het zelf.
We gaan nog ff naar de Target om kerstkadootjes te kopen maar ik kom erachter dat ik geen flauw idee heb wat iedereen wil dus ik besluit een ander keertje maar terug te komen.
Zondag is ook wel een chill dagje. 's Ochtends gewoon kerk. Maar 's middags komt er wat meer leven in de brouwerij. Ik ga met Curt mee naar een kerst toneel stukje van Emma. Verkleed als een engel staat ze op het dak van de kerk, zegt haar 2 lijntjes en verdwijnt weer. Ondertussen sta ik in de kou te verkleumen omdat ik niet wist dat het buiten was en het Curt niet opviel dat ik met 0 graden alleen een bloesje met een t-shirtje eronder droeg. Gelukkig kregen we wel donuts afterwards en ook chocolademelk.
Hierna ga ik mee naar bible studie. Curt leid. Maar het leukste komt daarna pas. TOILET PAPER DODGE BALL!!! Jup. Het is wat het is. Trefbal met toilet papier :) it was a blast! Het was vooral ik tegen Curt (als een van ons uit was, was het spel praktisch gezien al voorbij) maar sowieso lachen.
Maandag las ik een leuke quote over maandagen: "Just remember, every day is a gift from God! Except for monday. Satan slipped that one in. Sneaky bastard..."
Dinsdag maakt ik dan eindelijk mijn paper af. De rough draft moest eigenlijk al vrijdag in geleverd worden maar maar beter laat dan nooit zeggen ze dan he.
Woensdag ga ik eindelijk weer een keertje naar PASH. Tenminste, dat was het plan. Maar toen het zover kwam was ik te lui en ging ik naar bed. Dus er gebeurde niet zoveel deze dag.
Donderdag was net zo saai, alleen toen had ik niet eens de moeite genomen om iets te plannen.
Vrijdag daarentegen was een geweldige dag! Ik had dan eindelijk die paper af en ik kon zorgeloos een wondervolle avond in. We hadden weer een basketball homegame en tussen de meiden en jongens game door zou de XC groep naar voor komen en onze State Championship banner en trophey zouden worden gepresenteerd, net als de National Smalll School Championship (beste runners school in de hele VS met minder dan 400 leerlingen).
We moesten allemaal in dress pants, met een bloes en een stropdas. Ik had geen van allen en besloot met mijn giletje de show te stelen, en van een van m'n buddies leende ik een bow tie, een stropdas. Dit hadden ze hier nog nooit gezien maar ze hielden er wel van. Vooral de meiden.
De coach ging ook nog een kort praatje over mij houden en hij had wat leuke quotes, primaaa.
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik al weer thuis maar mijn vorige week bracht ik door in Nevadaaa! Daar ga ik dus nog over schrijven. Stay tuned.
zondag 13 november 2011
BlogXXL
Voor jullie naar beneden scrollen, kijken hoelang deze blog wel niet is (NIET DOEN!) wil ik eerst even het volgende zeggen: dit is geen normale blog. Ik heb het vooral geschreven voor mezelf, zodat ik het later terug kan lezen. Geen enkel normaal persoon verwacht zijn fans om zoveel te lezen en zo ik dus ook niet. Ik raad je dus aan hier niet aan te beginnen, maar als je gek genoeg bent: ik hou je niet tegen.
Hier is de eerst BlogXXL! Jeeee, met dubbel zoveel leesplezier!
Ik neem jullie terug naar donderdag een maand ofzo geleden, of nee, vrijdag. Want ik ben vergeten wat ik donderdag gedaan heb.
Vrijdag hadden we teamdinner bij de Terborg's. Dat was een complete faal, ze hadden namelijk geen dessert. Tss. Maandag zou de teamdinner bij mij zijn, ik zou ze laten zien hoe het moest.
Zaterdag was de Portage Invitational. Dit is de grootste 5K race van Michigan. Er kwamen 270 scholen en er deden in totaal 7300 runners mee. Dit was HUGE!
Omdat het allemaal te groot was om handmatig bij te houden hadden ze voor elke runner twee magnetische "strips" die je om je schoenveters moest doen en als je dan over een soort plaat heen rende nam die automatisch de tijd op. We overwogen om voor de grap al onze rechtervoetstrips om te wisselen. Dan zou je linkervoet dus 2 minuten voor je rechtervoet over de finish komen,. Maar we besloten dat maar niet te doen.
We hadden deze week genoten van heerlijk weer maar dat werkte nu in ons nadeel. Het was, net als de vorige dagen, 25 graden. Wat ik trouwens wel stoer vond was dat ze de hele dag door muziek speelden,
Als we het parcours lopen zie ik dat we een frickin' stijle heuvel opmoeten, twee keer! En die mensen willen dat we twee rondjes rennen, twee keer die hele berg beklimmen.
Ik snapte niet waarom we die dag een warming-up deden want ik zweette al peentjes voor ik ook maar 1 stap gejogd had.
Vlak voor de race begon was ik ook nog eens mijn racenummer kwijt maar die vond ik op wonderbaarlijke wijze, na 5 minuten stress, terug onder mijn rugtas.
Ik kan niet erg goed tegen de hitte tijdens het rennen en deze race ging dan ook niet geweldig, zeg maar gerust verschrikkelijk.
Wat wel een mooie herinnering is die ik heb meegenomen van die race was toen ik onderaan de heuvel stond. Verderop, net buiten zicht door een glooing in het landschap, lag de start. Je ziet dus niets. Dan word het stil. Voor enkele seconden hoor ik enkel het ritselen van de bladeren in de bomen en dan breekt het startschot door de stilte heen. De muziek gaat aan en de grond begint te trillen als je 140 hardlopers over de eerste heuvel op je af komen stormen. Indrukwekkend.
Zondag werd ik weer afgezet bij Ivanrest Church, alleen een beetje laat... op een paar mensjes na zat iedereen al in de kerk. Curt was er alweer vandoor gegaan dus er was geen weg terug. Normaal zit ik met Josh of de familie Van Noord, maar aangezien ik niemand zag sloop ik zachtjes de kerk in en ging stilletjes op de achterste bank zitten".
"Can I sit here?" vroeg ik de gerimpelde man.
"Yes, sure, you can sit there," hij keek me een beetje vreemd aan.
Ik voelde me niet erg op mijn gemak hier zo tussen al die norse bejaarden.
Maandag daarentegen kan ik me nog maar al te goed herinneren. Ik had die dag ongeloofelijke spierpijn dus Coach ging mijn beenspieren masseren. Mijn spieren waren echter zo gespannen en zuur dat ik het meer als een marteling onderging.
Teamdinner at our place! Het was geweldig weer dus we konden met z'n allen op het strand chillen. Spaghetti met salade was het menu van de dag. Less is more. Het smaakte geweldig en oma Zondervan had speciaal voor vandaag, let op, ACHT taarten gebakken. Ze kwamen in drie smaken: chocola, aardbei en banaan. Ik nam banaan en het was agelijk mijn favoriet.
Tijdens het eten praten we over het gigantische huis aan de overkant van het meer. Of villa, beter gezegd. Dat gesprek ging ongeveer zo:
"After we finish this delicious pie we should swim across the lake and have a party at that house."
"They probably wouldn't even notice you breaking in because there's only two old wrinkled people living in it."
"Are you kidding me?!"
"So if we camp there we'll be fine... for a couple of weeks."
"Yeah everything will probably be fine until someone forgets to flush the toilet."
"Nah, they'd probably just fire the maintenance guy."
"Man this day could only get better if the whole world would turn into pure gold."
"Yes. Or SKITTLES! And then we would eat the world until we run out of world and everyone dies but no one cares because we are so happy because our bellies are stuffed with skittles!"
Na dit intelligente gesprek gaan we met de hele groep tubing. Daarvan staan wat masterpics op facebook.
Dinsdag hadden we dan weer een Jamboree en zowat alles dat fout kon gaan ging fout.
Ik had te weinig gedronken die dag (niet alcohol, gewoon vocht) en het was weer lekker warm. Die dag had ik op slippers rondgelopen en ik was mijn sokken vergeten, oftewel ik moest rennen op blote voeten... in spikes... niet goed. Daarnaast had ik nog steeds spierpijn van de laatste dagen.
Het ergste van alles was echter toen wij aan de warming-up wilden beginnen toen we erachter kwamen dat de we wat eerder moesten rennen dan we dachten. Blijkbaar wist het hele team hiervan maar hadden ze ons drieen van deze kennis onthouden. Dit betekende dat we een 5 minute-warm-up deden. Dat staat gelijk aan nul tot niks.
Vlak voor de start speelde mijn rechterbovenbeenspierpijn weerop. Vlak na het startschot merkte ik dat er een steentje in m'n spikes zat en na 100 meter ging mijn rechterveter los.
Gelukkig was ik niet de enige die het niet zo zag zitten vandaag dus samen met drie andere jongens, die trouwens wel allemaal de warming-up hadden gedaan, rende ik een gestadige 8 minutes a mile (FYI dat is niet snel). John stelde voor om met z'n allen precies tegelijk over de finish te gaan, "let's see what they'll have to say then!"
Ik had echter door wat hij van plan was en toen hij in de laatste honderd meter ook maar iets begon te versnellen ging ik ervandoor en sprinte hem eruit. Die bewuste dag versloeg ik voor het eerst John Veldkamp, Sam De Kryger en Ben Kroeze met een legendarische tijd van 24:00. Het feit dat dat 3 minuten trager dan mijn goal time was deed er natuurlijk niet toe.
Woensdag ging ik niet naar PASH maar werd ik uitgenodigd door de Cross Country Cult om te chillen bij Simon's. Ze worden "the Cult" genoemd omdat deze jongens alles samen doen en Coach TenKate verafgoden, en ik ben nu officieel lid.
We zitten met z'n allen om een kampvuurtje, eten wat ijs en praten over de meest bizarre onderwerpen. Een geslaagde avond.
Donderdag was ik vrij! Ik heb geen idee waarom precies maar dat boeide me natuurlijk niet, ik had een day off en dat was alles dat er toe deed. XC training ging natuurlijk gewoon door maar voor de training hadden we met wat jongens een airsoft gun battle, achter de kerk. We hadden ze opgebeld om te vragen of we het terrein achter de kerk konden gebruiken waarop ze antwoorden dat dat wel kon, maar dat er dan iemand bij moest zijn om toezicht te houden, en die was er zondag niet. Oftewel ze zeiden: "nee, maar er is niemand om je te stoppen." Zo gebeurde het dat we met z'n allen die donderdag in een intens slagveld verwikkeld waren. In Nederland zijjn airsoft guns verboden, maar in Amerika heeft ieder gezin standaard een arsenaal aan wapens in hun kelder liggen. Zo liep een van de jongens rond met zeven pistolen plus een automatisch geweer, en geloof me, zo'n automatische airsoft gun wil je niet tegenkomen. Het was hartstikke stoer behalve dat mijn shotgun een beetje uit elkaar viel en de meer dan de helft van de tijd niet afging.
Voor de training chillden we nog even bij Andrew thuis. We speelden wat op de Wii en ik kwam erachter dat ik geen talent had voor Frisbee Golf.
Als training deden we maar liefst acht (!) 400 meter repeats gevolgd door twee 200's en 2 mijl uitlopen.
Die vrijdag was het tijd om eens wat nieuwe kleren te kopen. Eens zien wat ze hier in Amerika hebben.
Ik ging met Anna, Emma en een vriendin van haar naar de mall. Precies, drie meiden en ik. Het eerste half uur bleven we nog een beetje bij elkaar maar al snel besloten ze dat ze niet het geduld hadden om telkens te wachten tot ik me had omgekleed en gingen ze naar winkels waar een jongen met een beetje eigenwaarde zich niet in zou durven vertonen. Debs bijvoorbeeld, een winkel die ze helemaal hadden volgestouwd met jurken in alle soorten en maten. Van de meest belachelijke Lady Gaga jurken tot de stijlvolle cocktaildresses. Daarnaast hadden ze natuurlijk ook schoenen (hoe kon het ook anders), en niet zomaar schoenen. Naaldhakken vanaf 7 centimeter!
Ik vond wel het een en ander maar ik moet zeggen dat ik meer van de Europese stijl houd, qua jongens in ieder geval, de meiden zien er hier prima uit :) ghehe, oké das misschien niet slim om in een blog te zetten die alleen door Nederlanders wordt gelezen...
ik moest eigenlijk rennen maar ik "vergat" het. Ik bleef maar smoesjes en excuses verzinnen maar uiteindelijk was ik eindelijk dapper genoeg om aan mezelf te bekennen dat ik gewoon lui was en bracht de rest van de dag door op de bank.
's Avonds was er weer een home footballgame. Iemand had een geweldige awesome supergrote jamaicaanse-banaanknuffel meegenomen die ie in een pretpark had gewonnen. De hele studentsection deed weer "the banana". Ik niet zo uitleggen wat dat is maar ik ga het zeker in Nederland invoeren.
Na de game wordt ik gevraagd om met wat mensen naar Wendy's te gaan, de beter MacDonalds. Elke vrijdag hebben zij voor leerlingen free fries, daar moet je natuurlijk van profiteren!
Helaas moest ik al om half 11 thuis zijn omdat opa en oma Zondervan dit weekend het bewind voerden zolang Curt en Shannon in Californie vertoefden, en opa en oma Zondervan zijn streng. Maar goed, omdat ze ons zo verwennen met allerlei gebakken lekkernijen.
Zaterdag had ik... PANCAKE RUN!!! Jeeee. Dit is het geweldigste van het geweldigste. Met alle jongens staan we met het krieken van de dag op, rennen we 8 mijl (12,8 KM) en daarna vreten we ons vol met pannekoeken die Mrs. TenKate, de vrouw van Coach, ondertussen voor ons gebakken heeft. We hadden allemaal wat meegenomen, stroop, pannekoekenmix, worstjes, suiker, en we kwamen dus niks tekort.
Zondagochtend ga ik altijd naar de bible club die Curt regelt. Maar omdat hij er niet is dacht Marilyn (oma Zondervan) dat ik wel naar bodybuilders kon. Helaas is dat geen echt bodybuilden, maar zo noemen ze gewoon de bibleclub van Ivanrest Church. Ik wilde hier liever naar toe omdat hier meer jongens van mijn leeftijd zitten, in tegenstelling tot waar ik normaal naar toe ga, waar de gemiddelde deelnemer in zijn/haar eigen rugzak past. Toen we bij Ivanrest aankwamen stond mij echter een koude douche te wachten, vandaag was er geen bodybuilders. De enige dag dat ik aan kom zetten hebben ze het niet! Just my luck.
Maandagen zijn de rotste dagen van de week, maar er is 1 ding waar ik altijd wel naar uitkijk: Young Life. Dit keer was het nogal bijzonder want Spencer, een van onze leiders, liep de hele avond rond in zijn pyjama's. En dan niet gewoon pyjama's, maar dan zo'n eendelige babyblauwe met wolkjes erop.
Achteraf gingen we met z'n allen naar Wendy's. Ik nam wat friet met een medium frosty. Ik had het natuurlijk kunnen zien aankomen maar ik had niet verwacht dat ie zo groot zou zijn, ik zat ongeloofelijk vol toen ik er mee klaar was maar het was zeker wel lekker.
Dinsdag krijg ik een uitnodiging voor een internatiol dinner, volgende week woensdag. Een dinneetje met alle internationale studenten, de Koreanen en ik dus, en de student council. Op het kaartje stond: "Why: to meet new people." Daarvan gingen mijn wenbkbrauwen even omhoog. Ik zat al twee maanden op school en dan kom je hier nu mee aanzetten? Ik was eerlijk gezegd ook een beetje bang dat alle Koreanen bij elkaar gingen zitten en ying yang yong begonnen te brabbelen maar ik kende gelukkig wel veel mensen van de student council dus ik gaf door dat ik er zou zijn.
Woensdag sloeg ik PASH over en deed die dag eigenlijk niet zoveel.
Donderdag was er weer een XC meet in Allendale. Niemand had zin en ook ik keek er de hele dag tegenop. Het waren de conference finals en er deden maar drie scholen mee, Calvin, Kent City en Allendale. De meiden moesten als eerste rennen en terwijl zij door de modder ploegden zaten de jongens lekker eerst een uurtje in de warme bus te chillen voor we aan de warm-up begonnen, maar dan moesten ook wij eraan geloven.
Het parcours was een 1-mijl-rondje dat drie keer werd gerend. De regen had zijn sporen achtergelaten en de meiden die voor ons renden hadden systematisch het hele parcours vertrapt. De eerste honderd meter was door een moeras waar we enkeldiep in zakten en de rest is zo glibberig dat voor elke stap die je zette je er weer twee achteruit gleed. Desondanks dit alles had ik het gevoel dat ik als een wervelstorm naar de finish rende, de kerels waar ik normaal mee ren liet ik ver achter me. Helaas. Ik ben een minuut trager. Dat verpestte mijn humeur zoals maar weinig dingen dat kunnen. Achteraf voelde ik me verschrikkelijk, tijdens de cooling down voelde ik me alsof ik gehandicapt was voor de rest van mijn leven, mijn rechterbeen was tot weinig nut en mijn cooling down was dan ook bijzonder kort.
Gelukkig namen Dave en Marilyn me uit eten. Ze hadden alleen nog niet besloten waar en toen ze een groot reclamebord bij een casino zagen hangen waarop iets stond in de trant van: "we got the best burgers" besloten ze daar te gaan eten. Zo wilde ik achter Marilyn aan het casino instappen toen ik werd gestopt door twee kleerkasten. "Je moet 18 zijn om hier naar binnen te mogen." "Ja maar... ik wil alleen naar het restaurant." "Ja grapjas, zo werkt dat natuurlijk niet."
Dan maar naar een ander restaurant, daar mocht ik wél naar binnen. Een warme chocomel maakte dat ik me gelijk een stuk beter voelde en een heerlijke hamburger maakte mijn dag.
Vrijdag had Calvin weer een homegame, op het moment van schrijven is het te lang geleden om details weer boven te halen maar ik kan je wel vertellen dat ik weet dat ik het naar m'n zin had.
Zaterdag appelplukken. We gaan naar een appelboomgaard waar we meerder stukjes appel mogen proeven. Vervolgens werden we doorverwezen naar het gebied in de boomgaard waar die appels groeiden en daar mochten we dan zelf onze appels plukken. Natuurlijk konden we het niet laten om stiekem al een appeltje op te eten voor we de zak afwogen en afrekenden.
Hierna gingen we naar de cornmaze, een doolhof in een maisveld. We kregen ook kaartjes met vragen erop, als je dan in het doolhof bordje 2 tegen kwam, keek je naar vraag twee en door die te beantwoorden kon je dan je weg vinden. Dat was wel nodig, want dit doolhof was HUGE. Maar natuurlijk deden we dat niet, en Jack stormde gelijk dwars door alle "muren" heen zodra we de eerste bocht om waren.
Na al dat werken hadden we uiteraard wat voedsel nodig. Het restaurant waar we eerst van plan waren naar toe te gaan had een wachtrij van 40 min dus we zocht we anders uit en kwamen terecht bij dit geweldige Mexicaanse restaurant, Su Casa of iets dergelijks. De serveerster is krijgt het voor elkaar om een schaal met cheesedip in Anna's schoot leeg te kiepen. "That looks delicioius!" riep Shannon. En dat was het ook, sterker nog, de lekkerste cheesedip die ik ooit heb gehad. Ik raad het iedereen aan om eens dat restaurant te bezoeken.
Zo dat was het weer voor die dag, zou je denken. Nee, Lucas heeft een druk leven. 's Avonds hadden we een belangrijke voetbalwedstrijd, en je gelooft nooit wie daar besloot op te dagen. Meneer beer! De wedstrijd werd stil gelegd totdat werd gemeld dat de beer een mijl verderop besloten had zich te meten met een voorbij rijdende auto, en dat had verloren. We winnen en gaan daar naar de volgende ronde.
Nu dan de dag voorbij? Nee, nog niet. Eerst nog naar het ziekenhuis waar een meisje ligt met een infectie aan haar borst.
Nu dan? Nope... eerst naar Buffalo Wild Wings. Een restaurant waar ze ongeveer 50 schermen hebben hangen, je word gewoon gedwongen om sport te kijken, maar dat is natuurlijk helemaal geen straf. Er zijn 2 footballgames op en 1 baseballgame. Ik focus het meeste op de Michigan State game, een prachtige wedstrijd die ze winnen met nog slechts 2 seconden over op de klok.
Zondag ging ik naar Crossing, een jongerendienst in Ivanrest Church, maar dan ook echt alleen maar jongeren. Daarna hadden ze gratis pizza, waar ik dankbaar gebruik van maakte. En toen begon waar ik in de eerste plaats voor was gekomen: RAD groups! Woooh!
Iedere groep (er zijn 6 RAD groups) kreeg een bandana, wij hadden geel. Toen begonnen de games. Als eerste: fruitbasket. Iedereen in een cirkel, je bent een fuit (ik banaan), en de persoon in het midden roept een fruitsoort. Als diegene dan jouw fruit noemt (banaan dus) dan spring je overeind en ren je naar de stoel van iemand anders. However, er is 1 stoel te weinig! (net een soort stoelendans dus, maar hier wint iedereen) Degene die overblijft komt in het midden terecht en mag het volgende fruit uitkiezen. Als ie "fruitbasket" roept moet IEDEREEN rennen. Grote chaos dikke lol.
De volgende game was wat apart. We kregen een touwtje met een lepel eraan en moesten dat door onze kraag naar beneden trekken, helemaal tijd onder je broekspijp. Vanaf daar pakte de volgende persoon de lepel van je over en moest hetzelfde doen. Nadat iedereen die lepel door zijn/haar broek had gefrommelt moesten we het er weer andersom uithalen. Die lepel bleef natuurlijk de nodige keren vastzitten tussen menig benen maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken. Hierna moesten we een rondje lopen met een tennisbal tussen onze benen, muntje op je oog en boek op je hoofd. Toen gingen we in een rij zitten, kregen we een banaan, en moesten we een voor een met die banaan een rondje rennen, aan de achterste persoon geven die het dan weer doorgaf, tot de voorste persoon het kreeg en die ging weer een rondje rennen. Die hele banaan word dus tot moes gedrukt door 20 handen en daarna moest 1 zielig persoon em helemaal opeten. Hmmm... De laatste game liep een beetje uit de hand. We moesten een ballon opblazen, tussen kin en borst klemmen, en dan moesten anderen daar scheerschuim op smeren. Natuurlijk konden de rivaliserende groepjes het niet laten om elkaar na de uitslag (wij wonnen) wat extra scheerschuim op te smeren.
Maandag was weer younglife maar ik was moe en had geen zin dus ik sloeg het over. Mijn leven is al druk genoeg. Highschool students volgen een druk schema.
Dinsdag hadden we dan dat internationaal dinner. Ik werd opgehaald door Mr. Dekker (want ik had geen auto...). Ik moest denken aan een wijze spreuk: "It's only awkward when you make it awkard." Gelukkig had ik geen les van hem dus dat maakte het al wat normaler en ik had een prima ritje. Het dinner was heerlijk, de principal Mrs. Engbers had kalkoen gemaakt met aardappelen. Hmm... er werd me echter zoveel vragen gesteld dat ik niet veel tijd kreeg om te eten, maar ik was van plan om dat wel weer in te halen tijdens het dessert. Maar eerst: games. Ja, die Amerikana houden van spelletjes. Eerst weer een soort stoelendans, fruitbasketstyle (niemand verliest (Amerikanen houden van winnen)), maar dan mochten we zelf wat bedenken. "All Chinese peopleeee!" "Everyone who loves chocolate!" "Switch seats if you're... DUTCH!" Dat laatste was natuurlijk niet eerlijk want ik was de enige Nederlander...
Daarna deden we psychiatrist, 1 iemand op de gang, de groep verzint wat voor ziekte ze hebben en de gozer op de gang moet dan door vragen erachter komen wat ons mankeert.
Het dessert was heeeerlijk! Maar ik mocht helaas maar 1 bakje met ijs :(
Woensdag is er een belangrijke voetbalwedstrijd bij Hope College. Ik wilde erheen maar ik kon geen vervoer vonden. Grr. Het op 3 na grootste land en niemand die mij naar Hope College kan rijden? Uiteindelijk vind ik iemand, bedankt: Brandon Geels. Die jongen is trouwens knettergek want hij had bodypaint op gesmeerd en stond de hele wedstrijd in z'n blote bast terwijl ik daar stond te bibberen met mijn 4 laagjes.
We spelen tegen een stelletje Mexicanen, hun nummer 10 is topscorer van de hele Verenigde Staten met een ziek aantal van 67 goals over 22 wedstrijden. Maar onze verdediging is als een muur, we laten niks door en winnen met 2-0. We schreeuwen die sombrero's toe: "Over-rated! Over-rated!"
Tussen het publiek staat ook een kereltje met een badjas... oke...? Tja, Amerikanen zij crazy. Geen beren dit keer, trouwens.
Donderdag, eerst naar een volleybal game en daarna brotime. De wedstrijd begon om 7.00, maar ik ben een Berghuis en de Zondervans zijn duidelijk familie want we komen pas om 7.25 aan. Iedereen is druk in de weer... met opruimen. Ik heb de hele wedstrijd gemist! Maar goed, ik kwam in de eerste plaats toch voor brotime. Een van de jongens brengt me naar "the lighthouse"; een klein gebouwtje naast een kerk dat wel iets weg heeft van zo'n vuurtoren huisje. Brotime is in principe gewoon een groepje jongens die op donderdag avond samen gaan chillen en van alles en nog wat bespreken. Het is geweldig en ik ben gelijk fan.
Vrijdag is een grote dag voor Calvin, dit is de derde keer dat we in de playoffs van football zitten, ooit. Schijnbaar hebben ze zelfs nog nooit gescoord tijdens de playoffs. Wow. Daar moest ik bij zijn. Maar de tickets zijn 5 dollar... oh nee! Wat nu? Neil en ik overwegen over het hek te klimmen maar besluiten dat maar niet te doen nadat we patrouillerende politie zien. We kopen toch maar een ticket.
Het is een geweldige wedstrijd. In het begin leek het zelfs of we gingen winnen. We scoren 2 fieldgoals en staan 6-0 voor. Maar dan scoren ze een touchdown en het staat 6-7, en daarna 6-14. Maar dan, we komen terug. Touchdown! 12-14. BAM! 18-14. We staan voor. We gaan winnen. Er zijn nog maar 80 seconden over. Maar dan... een van onze jongens laat een pass gaan en staat daar gewoon, de bal wordt gevangen door zo'n kereltje en hij scoort een touchdown. 18-21. Nog 12 seconden op de klok. Dat is wat je noemt depressing.
Zaterdag ga ik naar de Michigan Game. Yeah. Om half 8 wordt ik opgehaald door oom Dave en dan gaan we oom Peter en neef Brian oppicken. Als eerste gaan we naar een tailgate party. BBQ, bereid achterop een truck. Het smaakt delicious.
Het stadium waar we zitten is HUGE. Het wordt ook wel "the Big House" genoemd. Ik ben een van de 112 duizend mensen, een indrukwekkende ervaring. Voor de wedstrijd begint vliegt er nog iemand met een jetpack naarbinnen waarna een groot fanfare ons in de stemming brengt. Verder komen er ook nog wat mensjes die blijkbaar ooit naar de maan zijn gevlogen en 2 meiden die iets bereikt hebben door heel snel te zwemmen. Ow, en ik zag ook nog échte cheerleaders. Aha. Helaas geen korte rokjes maar dit was genoeg voor mij.
De wedstrijd zelf was niet heel spannend, we verslaan Purdue big time met 36-7, maar ik had alsnog wel fun.
Als het gaat regenen aan het begin van de 4th quarter gaan we er maar vandoor, we winnen toch en hebben geen zin om doorweekt thuis te komen. Michigan State, Michigan's rivaal, verliest met 24-3. Nice.
Na de game heb ik nog een wedstrijd te attenderen. Namelijk de Calvin soccer game. Weer bij Hope College, dit keer tegen Kalamazoo Hackat, of iets dergelijks. We kregen een tegendoelpunt in de eerste 6 minutenen en daarna gebeurde er de hele wedstrijd eigenlijk niet zo veel meer. Ik had geen avondeten gehad en genoot van een hotdog en een warme chocomel. Toen de wedstrijd voorbij was hoorde ik iemand zeggen: "Even their name sounds stupid." True dat.
Hierna ging ik met wat mensjes naar een feestje, zij waren niet naar de voetbal game gegaan dus het liep al ten einde toen wij daar aankwamen. Ze keken de horror film case 39, een horrorfilm. Die zijn hier in Amerika aardig in trek.
Zondag eten we bij Marilyn omdat Michael het leger in gaat. Er valt niet zoveel over te zeggen. Marilyn en eten zegt al genoeg. Hmm.
Maandag was het dan eindelijk zover: HALLOWEEEN. Je mocht verkleed op school komen, zolang je maar niets traumatiserend of aanstootgevends was. Zo hadden we een wandelende bloempot (zijn vriendin was een bij), hippies, nerds, cheerleaders (ja nu wel he), pippie langkous. Ik ga als een Nederlander.
Na school was het dan tijd om mijn kostuum in elkaar te flansen. Jup, alles last minute. Berghuis+Zondervan=dubbel zo erg. We hadden een spijkerjasje en een spijkerbroek die we wat bewerken met een mesje, we sprayen er nog wat spul op en snijd wat knoopjes af. Dan was het tijd voor mijn make-up. Ik kreeg plotseling heel veel respect voor alle meiden die hier elke ochtend mee bezig zijn, totdat ik me bedacht dat geen bloedcapsules gebruikten. Ikke wel. Het smaakte ongeloofelijk ranzig maar het resultaat was het waard. En echtere zombie zul je niet snel tegenkomen. Curt en Shannon hebben wat vrienden over voor avondeten. Er was ook een klein meisje meegekomen, ongeveer 7 jaar, Madisson is haar naam. Ik hoi en 5 minuten later vond ik haar in elkaar gekropen in een donker hoekje.
's Avonds ging ik trick or treaten met Jack, die zich als Darth Vader voordeed, en zijn vriendje Luke, Dracula. Maar die stelden allebei natuurlijk niks voor vergeleken met mij. Ze rennen van deur naar deur om zoveel mogelijk snoep in zo kort mogelijke tijd te krijgen, Halloween is immers maar 1 nacht. Emma en Collin komen ook, zij waren wandelene blikjes Monster en Cola.
Als laatste op deze dag ging ik naar Young Life, waar ik ondertussen al ben opgenomen in "de familie".
Iedereen schrikt zich kapot als plotseling een doorgedraaide zombie (ik :D) op het raam begint te bonzen. We gooiden wat pompoenen van het dak, wiens pompoenzaadjes het verst kwamen won, en deden een dance game op de Wii. Beste Halloween evah! Ook mijn enige. Maar alsnog wel chill.
Dinsdag kom ik achter iets schokkend. Josh, een van mijn XC buddies, heeft wel een mobieltje, maar kan niet smsen. Waarom niet? Zijn ouders hebben de telefoon company opgebeld en gezegd: "wij willen niet dat onze zoonlief kan smsen." Wat is daar ooit het nut van?
Woensdag had ik weer PASH, het betere alternatief voor catechesatie ene vereniging. Dit keer mochten we zelf vragen stellen waar we mee zaten, het werd allemaal erg diep. Een interessante avond.
Donderdag was er weer een volleyball game. We verliezen. Football, voetbal en volleybal allemaal weg in 1 week. Gelukkig zag ik vrolijkere gezichten bij brotime.
Vrijdag was een nachtmerrie. Nou, dat ook weer niet. Maar wel kapot vermoeiend. Omdat de volgende dag "family fun night" moest alles vrijdag in gereedheid gerbracht worden. Shannon was in charge van dit alles en wie moest haar helpen? Me. We maakten 250 suikerspinnen, stopten ze in zakjes en hingen ze op. 250! Daarnaast moesten ook alle tafels nog klaar worden gezet en 100 ballonnetjes opgeblazen worden. De beloning: pizza met frisdrank als dinner. Vooruit dan maar.
Wel een beetje deprimerend om te bedenken dat alle kindjes die ik hiermee vrolijk heb gemaakt niks van mijn bestaan af weten.
Ik leer ook hoe ik een football moet gooien. Van een 7-jarige. So much for my pride.
Zaterdag was dan de grote dag. Cross Country State Finals. Yeah buddy! Samen met een bende andere students vertrok ik om 7.15 van Calvin met de fanbus. De race werd gehouden bij de Nascar baan, een gigantisch groot stadion met een racebaan en in het midden een grasveld waar alle tenten staan opgesteld. Enkele jongens waren van plan om van de 20 meter hoge tribunes af te pissen (en nodigen mij ook uit) maar de beveiliging liet ons er niet op komen. Anders zou ik het natuurlijk ook niet gedaan hebben... pfah... (Amerika heeft slechte invloed op mij, I know I know).
Ze hadden heerlijk eten en een aardig voorraadje aan chocomel, dat is genoeg voor mij. Maar dat is niet alles dat deze dag voor mij in petto. We winnen State Championship! En Justus, onze top runner die mono had (een vermoeidheidsziekte) werd gewoon 10e van de hele staat en verder hebben we nog 3 All Staters. De meiden werden 4e.
Dit alles moest natuurlijk gevierd worden en hoe kan dat beter dan een sleepover met pizza en horrorfilms? Onder de naam van Igor Kalashnikov bestellen we online een party pizza bij Jet's pizza. Hij kostte 30 dollar maar was het dubbel en dwars waard. We kunnen helaas niet goed meer herinneren wat we erop hadden gedaan maar wat ons wel goed is bijgebleven is was dat we turbo crust erop hadden besteld (waarvan achteraf niemand precies wist wat het nou was). We kijken de eerste 4 Friday the 13th, maar dan ook echt de allereerste, die uit 1980. De film was hilarisch en met het commentaar van iedereen heb ik zelden zo hard gelachen. Deze nacht werd ook de klok een uur teruggezet, en ook al waren we allemaal hyper van alle Mount Dew and chocomel krijgen we toch nog een paar uurtjes slaap in. Om 8 uur 's ochtends besluiten Josh, Neil en ik met de waterfiets het meer op te gaan en nemen een verfrissende duik. Dat brengt ons naar de zondag.
Andrew was zijn autosleutels kwijt en ging dus met ons naar de kerk. We hadden church eat church en ik viel zowat in slaap, helemaal omdat Andrew me na de eerste "church" verliet (en zijn sleutels op de stoel vond).
Maandag had ik All Area Young Life. Oftewel Young Life met all Young Life's uit de buurt. Het is in Resurrection Life Church en totdat ik aankwam wist ik nog niet van de grote opkomst. Voor de ingang was een rode loper uitgerold en ik moest door een haag van luidruchtige younglifers. "Swag!" roept iemand als ik langs loop. Iemand anders trapt me voor m'n kont. Hmm... oke...
Ik ga op avontuur met Matt, de kerkzaal is HUGE. Ze hebben 3 grote schermen voorin de kerk hangen en op het podium staan 2 drumstels opgesteld, 3 piano's en een elektrisch orgel.
Verder hebben ze gratis t-shirts en pizza voor iedereen. Een relax avondje.
Dinsdag en woensdag gebruikte ik om bij te komen van mijn lange partyweekend.
Donderdag had ik weer brotime. Ik kijk hier altijd naar vooruit en hoop zoiets ook in Nederland te doen.
Vrijdag was ik op een college visit bij Calvin College. Ik kon uitslapen want ik hoefde pas te vertrekken om 8.10. We kwamen aan met perfecte timing (lees: bijna te laat) en in de zaal zag ik wat andere jongens van Calvin High zitten, dit beloofde een leuke dag te worden.
De intro van Fridays, zoals het werd genoemd, begon met 3 studenten die wat korte comedy stukjes opvoerden, gevolgd door een presentatie over hoe geweldig Calvin College wel niet was. Daarna hadden we chapel, die een stuk beter was dan de chapel waar ik aan gewend was. Hierna volgden we een psychology class, het was niet helemaaal wat ik verwacht had maar zekers wel interessant. Toen was het tijd voor mijn favoriete onderdeel: lunch. Ze hadden lange tafels opgezet met bordjes waarop een bepaalde studierichting stond. Ik was van plan om bij Psychology te gaan zitten maar daar was alles vol dus ik kwam terecht bij Pre-Meds. Ik wist niet eens wat Pre-Meds is! Nu echter weet ik er alles van omdat ik naast zo'n mannetje zat die er serieus alles over wist. Het bevestegde alleen maar mijn vermoeden dat die studie niks voor mij was.
Na dit heerlijke etentje besloten m'n buddies en ik op een Campus Tour te gaan. We volgden de gids (een van de studenten die wat extra geld nodig heeft) door verschillende gebouwen voor we er tussenuit knepen. We kwamen terecht in de bibliotheek. Awkward silence. Niemand praatte. Niemand mocht praten. Niemand praatte. Het enige wat we hoorden was het gezoem van de ventilator. We nemen de trap omhoog in de hoop om in een wat gezelligere atmosfeer terecht te komen. Nope, volgende verdieping is ook volgestouwd met boeken. Net zoals de 3e, 4e, 5e, 6e en de bovenste, 7e, verdieping. Gelukkig was daar een lift want we waren niet van plan om weer die hele weg via de trap naar beneden te klimmen.
Ik had me opgegeven voor het wandklimmen om 2.30 maar lieve oma Marilyn Zondervan had voor mij een afspraak geregeld met iemand die met mij ging praten over hoe ik als buitenlander in Calvin College zou passen.
Ik was pas om 3.20 klaar en wachtte toen totdat m'n neef Joel me op zou halen om 3.30. Joel was er niet, maar Scott wel. Hij is een aardige kerel en nam me mee naar de dorm waar we bij wat andere mensjes chillden totdat Joel klaar was.
Als Fridays deelnemer kreeg ik gratis kaartjes voor de volleyball game, Calvin - Hope, old rivals. Vorig jaar waren ze National Champions, oftewel de beste van heel Amerika, en Hope werd dan ook dik ingemaakt.
We gaan terug naar de dorm waar ik op verschillende kamers heb gechilld en daarna in de lounge maffia speelde met wat andere mensen, een soort weerwolven. Ik ontmoet heel wat nieuwe mensen van wie ik graag Loukas even wil melden, want ik vind dat hij een coole naam heeft.
Ik lag om 2 uur in m'n bedje en was binnen enkele minuten ergens in dromenland.
Zaterdag kon ik heerlijk uitslapen waarna ik voor het eerst in mijn leven mocht douchen in een dorm. Niet een heel bijzondere ervaring maar wel weer een mijlpaal. Hierna nam Joel me mee naar een top bakery waar ik als ontbijt een heerlijkheid kreeg voorgeschoteld waarvan ik de naam niet wist, mét chocomel.
De rest van de dag voerde ik eigenlijk niet zoveel meer uit, gewoon lekker bijkomen.
Zondag (vandaag) ging ik naar de kerk en daarna werd ik uitgenodigd om met wat andere mensen te chillen bij de DeVries's. We eten lekker vette hotdogs met zuurkool en kijken "the Princess Bride" (ofzo), niet echt een A-film maar wel grappig hier en daar. De rest van de dag besteedde ik aan het skypen van vrienden en het schrijven van deze blog, en geloof me dat kostte aardig wat tijd.
Ik heb zin in volgende week, dan ga ik naar Tenessee thanksgiving vieren. Yeah buddy!
Hier is de eerst BlogXXL! Jeeee, met dubbel zoveel leesplezier!
Ik neem jullie terug naar donderdag een maand ofzo geleden, of nee, vrijdag. Want ik ben vergeten wat ik donderdag gedaan heb.
Vrijdag hadden we teamdinner bij de Terborg's. Dat was een complete faal, ze hadden namelijk geen dessert. Tss. Maandag zou de teamdinner bij mij zijn, ik zou ze laten zien hoe het moest.
Zaterdag was de Portage Invitational. Dit is de grootste 5K race van Michigan. Er kwamen 270 scholen en er deden in totaal 7300 runners mee. Dit was HUGE!
Omdat het allemaal te groot was om handmatig bij te houden hadden ze voor elke runner twee magnetische "strips" die je om je schoenveters moest doen en als je dan over een soort plaat heen rende nam die automatisch de tijd op. We overwogen om voor de grap al onze rechtervoetstrips om te wisselen. Dan zou je linkervoet dus 2 minuten voor je rechtervoet over de finish komen,. Maar we besloten dat maar niet te doen.
We hadden deze week genoten van heerlijk weer maar dat werkte nu in ons nadeel. Het was, net als de vorige dagen, 25 graden. Wat ik trouwens wel stoer vond was dat ze de hele dag door muziek speelden,
Als we het parcours lopen zie ik dat we een frickin' stijle heuvel opmoeten, twee keer! En die mensen willen dat we twee rondjes rennen, twee keer die hele berg beklimmen.
Ik snapte niet waarom we die dag een warming-up deden want ik zweette al peentjes voor ik ook maar 1 stap gejogd had.
Vlak voor de race begon was ik ook nog eens mijn racenummer kwijt maar die vond ik op wonderbaarlijke wijze, na 5 minuten stress, terug onder mijn rugtas.
Ik kan niet erg goed tegen de hitte tijdens het rennen en deze race ging dan ook niet geweldig, zeg maar gerust verschrikkelijk.
Wat wel een mooie herinnering is die ik heb meegenomen van die race was toen ik onderaan de heuvel stond. Verderop, net buiten zicht door een glooing in het landschap, lag de start. Je ziet dus niets. Dan word het stil. Voor enkele seconden hoor ik enkel het ritselen van de bladeren in de bomen en dan breekt het startschot door de stilte heen. De muziek gaat aan en de grond begint te trillen als je 140 hardlopers over de eerste heuvel op je af komen stormen. Indrukwekkend.
Zondag werd ik weer afgezet bij Ivanrest Church, alleen een beetje laat... op een paar mensjes na zat iedereen al in de kerk. Curt was er alweer vandoor gegaan dus er was geen weg terug. Normaal zit ik met Josh of de familie Van Noord, maar aangezien ik niemand zag sloop ik zachtjes de kerk in en ging stilletjes op de achterste bank zitten".
"Can I sit here?" vroeg ik de gerimpelde man.
"Yes, sure, you can sit there," hij keek me een beetje vreemd aan.
Ik voelde me niet erg op mijn gemak hier zo tussen al die norse bejaarden.
Maandag daarentegen kan ik me nog maar al te goed herinneren. Ik had die dag ongeloofelijke spierpijn dus Coach ging mijn beenspieren masseren. Mijn spieren waren echter zo gespannen en zuur dat ik het meer als een marteling onderging.
Teamdinner at our place! Het was geweldig weer dus we konden met z'n allen op het strand chillen. Spaghetti met salade was het menu van de dag. Less is more. Het smaakte geweldig en oma Zondervan had speciaal voor vandaag, let op, ACHT taarten gebakken. Ze kwamen in drie smaken: chocola, aardbei en banaan. Ik nam banaan en het was agelijk mijn favoriet.
Tijdens het eten praten we over het gigantische huis aan de overkant van het meer. Of villa, beter gezegd. Dat gesprek ging ongeveer zo:
"After we finish this delicious pie we should swim across the lake and have a party at that house."
"They probably wouldn't even notice you breaking in because there's only two old wrinkled people living in it."
"Are you kidding me?!"
"So if we camp there we'll be fine... for a couple of weeks."
"Yeah everything will probably be fine until someone forgets to flush the toilet."
"Nah, they'd probably just fire the maintenance guy."
"Man this day could only get better if the whole world would turn into pure gold."
"Yes. Or SKITTLES! And then we would eat the world until we run out of world and everyone dies but no one cares because we are so happy because our bellies are stuffed with skittles!"
Na dit intelligente gesprek gaan we met de hele groep tubing. Daarvan staan wat masterpics op facebook.
Dinsdag hadden we dan weer een Jamboree en zowat alles dat fout kon gaan ging fout.
Ik had te weinig gedronken die dag (niet alcohol, gewoon vocht) en het was weer lekker warm. Die dag had ik op slippers rondgelopen en ik was mijn sokken vergeten, oftewel ik moest rennen op blote voeten... in spikes... niet goed. Daarnaast had ik nog steeds spierpijn van de laatste dagen.
Het ergste van alles was echter toen wij aan de warming-up wilden beginnen toen we erachter kwamen dat de we wat eerder moesten rennen dan we dachten. Blijkbaar wist het hele team hiervan maar hadden ze ons drieen van deze kennis onthouden. Dit betekende dat we een 5 minute-warm-up deden. Dat staat gelijk aan nul tot niks.
Vlak voor de start speelde mijn rechterbovenbeenspierpijn weerop. Vlak na het startschot merkte ik dat er een steentje in m'n spikes zat en na 100 meter ging mijn rechterveter los.
Gelukkig was ik niet de enige die het niet zo zag zitten vandaag dus samen met drie andere jongens, die trouwens wel allemaal de warming-up hadden gedaan, rende ik een gestadige 8 minutes a mile (FYI dat is niet snel). John stelde voor om met z'n allen precies tegelijk over de finish te gaan, "let's see what they'll have to say then!"
Ik had echter door wat hij van plan was en toen hij in de laatste honderd meter ook maar iets begon te versnellen ging ik ervandoor en sprinte hem eruit. Die bewuste dag versloeg ik voor het eerst John Veldkamp, Sam De Kryger en Ben Kroeze met een legendarische tijd van 24:00. Het feit dat dat 3 minuten trager dan mijn goal time was deed er natuurlijk niet toe.
Woensdag ging ik niet naar PASH maar werd ik uitgenodigd door de Cross Country Cult om te chillen bij Simon's. Ze worden "the Cult" genoemd omdat deze jongens alles samen doen en Coach TenKate verafgoden, en ik ben nu officieel lid.
We zitten met z'n allen om een kampvuurtje, eten wat ijs en praten over de meest bizarre onderwerpen. Een geslaagde avond.
Donderdag was ik vrij! Ik heb geen idee waarom precies maar dat boeide me natuurlijk niet, ik had een day off en dat was alles dat er toe deed. XC training ging natuurlijk gewoon door maar voor de training hadden we met wat jongens een airsoft gun battle, achter de kerk. We hadden ze opgebeld om te vragen of we het terrein achter de kerk konden gebruiken waarop ze antwoorden dat dat wel kon, maar dat er dan iemand bij moest zijn om toezicht te houden, en die was er zondag niet. Oftewel ze zeiden: "nee, maar er is niemand om je te stoppen." Zo gebeurde het dat we met z'n allen die donderdag in een intens slagveld verwikkeld waren. In Nederland zijjn airsoft guns verboden, maar in Amerika heeft ieder gezin standaard een arsenaal aan wapens in hun kelder liggen. Zo liep een van de jongens rond met zeven pistolen plus een automatisch geweer, en geloof me, zo'n automatische airsoft gun wil je niet tegenkomen. Het was hartstikke stoer behalve dat mijn shotgun een beetje uit elkaar viel en de meer dan de helft van de tijd niet afging.
Voor de training chillden we nog even bij Andrew thuis. We speelden wat op de Wii en ik kwam erachter dat ik geen talent had voor Frisbee Golf.
Als training deden we maar liefst acht (!) 400 meter repeats gevolgd door twee 200's en 2 mijl uitlopen.
Die vrijdag was het tijd om eens wat nieuwe kleren te kopen. Eens zien wat ze hier in Amerika hebben.
Ik ging met Anna, Emma en een vriendin van haar naar de mall. Precies, drie meiden en ik. Het eerste half uur bleven we nog een beetje bij elkaar maar al snel besloten ze dat ze niet het geduld hadden om telkens te wachten tot ik me had omgekleed en gingen ze naar winkels waar een jongen met een beetje eigenwaarde zich niet in zou durven vertonen. Debs bijvoorbeeld, een winkel die ze helemaal hadden volgestouwd met jurken in alle soorten en maten. Van de meest belachelijke Lady Gaga jurken tot de stijlvolle cocktaildresses. Daarnaast hadden ze natuurlijk ook schoenen (hoe kon het ook anders), en niet zomaar schoenen. Naaldhakken vanaf 7 centimeter!
Ik vond wel het een en ander maar ik moet zeggen dat ik meer van de Europese stijl houd, qua jongens in ieder geval, de meiden zien er hier prima uit :) ghehe, oké das misschien niet slim om in een blog te zetten die alleen door Nederlanders wordt gelezen...
ik moest eigenlijk rennen maar ik "vergat" het. Ik bleef maar smoesjes en excuses verzinnen maar uiteindelijk was ik eindelijk dapper genoeg om aan mezelf te bekennen dat ik gewoon lui was en bracht de rest van de dag door op de bank.
's Avonds was er weer een home footballgame. Iemand had een geweldige awesome supergrote jamaicaanse-banaanknuffel meegenomen die ie in een pretpark had gewonnen. De hele studentsection deed weer "the banana". Ik niet zo uitleggen wat dat is maar ik ga het zeker in Nederland invoeren.
Na de game wordt ik gevraagd om met wat mensen naar Wendy's te gaan, de beter MacDonalds. Elke vrijdag hebben zij voor leerlingen free fries, daar moet je natuurlijk van profiteren!
Helaas moest ik al om half 11 thuis zijn omdat opa en oma Zondervan dit weekend het bewind voerden zolang Curt en Shannon in Californie vertoefden, en opa en oma Zondervan zijn streng. Maar goed, omdat ze ons zo verwennen met allerlei gebakken lekkernijen.
Zaterdag had ik... PANCAKE RUN!!! Jeeee. Dit is het geweldigste van het geweldigste. Met alle jongens staan we met het krieken van de dag op, rennen we 8 mijl (12,8 KM) en daarna vreten we ons vol met pannekoeken die Mrs. TenKate, de vrouw van Coach, ondertussen voor ons gebakken heeft. We hadden allemaal wat meegenomen, stroop, pannekoekenmix, worstjes, suiker, en we kwamen dus niks tekort.
Zondagochtend ga ik altijd naar de bible club die Curt regelt. Maar omdat hij er niet is dacht Marilyn (oma Zondervan) dat ik wel naar bodybuilders kon. Helaas is dat geen echt bodybuilden, maar zo noemen ze gewoon de bibleclub van Ivanrest Church. Ik wilde hier liever naar toe omdat hier meer jongens van mijn leeftijd zitten, in tegenstelling tot waar ik normaal naar toe ga, waar de gemiddelde deelnemer in zijn/haar eigen rugzak past. Toen we bij Ivanrest aankwamen stond mij echter een koude douche te wachten, vandaag was er geen bodybuilders. De enige dag dat ik aan kom zetten hebben ze het niet! Just my luck.
Maandagen zijn de rotste dagen van de week, maar er is 1 ding waar ik altijd wel naar uitkijk: Young Life. Dit keer was het nogal bijzonder want Spencer, een van onze leiders, liep de hele avond rond in zijn pyjama's. En dan niet gewoon pyjama's, maar dan zo'n eendelige babyblauwe met wolkjes erop.
Achteraf gingen we met z'n allen naar Wendy's. Ik nam wat friet met een medium frosty. Ik had het natuurlijk kunnen zien aankomen maar ik had niet verwacht dat ie zo groot zou zijn, ik zat ongeloofelijk vol toen ik er mee klaar was maar het was zeker wel lekker.
Dinsdag krijg ik een uitnodiging voor een internatiol dinner, volgende week woensdag. Een dinneetje met alle internationale studenten, de Koreanen en ik dus, en de student council. Op het kaartje stond: "Why: to meet new people." Daarvan gingen mijn wenbkbrauwen even omhoog. Ik zat al twee maanden op school en dan kom je hier nu mee aanzetten? Ik was eerlijk gezegd ook een beetje bang dat alle Koreanen bij elkaar gingen zitten en ying yang yong begonnen te brabbelen maar ik kende gelukkig wel veel mensen van de student council dus ik gaf door dat ik er zou zijn.
Woensdag sloeg ik PASH over en deed die dag eigenlijk niet zoveel.
Donderdag was er weer een XC meet in Allendale. Niemand had zin en ook ik keek er de hele dag tegenop. Het waren de conference finals en er deden maar drie scholen mee, Calvin, Kent City en Allendale. De meiden moesten als eerste rennen en terwijl zij door de modder ploegden zaten de jongens lekker eerst een uurtje in de warme bus te chillen voor we aan de warm-up begonnen, maar dan moesten ook wij eraan geloven.
Het parcours was een 1-mijl-rondje dat drie keer werd gerend. De regen had zijn sporen achtergelaten en de meiden die voor ons renden hadden systematisch het hele parcours vertrapt. De eerste honderd meter was door een moeras waar we enkeldiep in zakten en de rest is zo glibberig dat voor elke stap die je zette je er weer twee achteruit gleed. Desondanks dit alles had ik het gevoel dat ik als een wervelstorm naar de finish rende, de kerels waar ik normaal mee ren liet ik ver achter me. Helaas. Ik ben een minuut trager. Dat verpestte mijn humeur zoals maar weinig dingen dat kunnen. Achteraf voelde ik me verschrikkelijk, tijdens de cooling down voelde ik me alsof ik gehandicapt was voor de rest van mijn leven, mijn rechterbeen was tot weinig nut en mijn cooling down was dan ook bijzonder kort.
Gelukkig namen Dave en Marilyn me uit eten. Ze hadden alleen nog niet besloten waar en toen ze een groot reclamebord bij een casino zagen hangen waarop iets stond in de trant van: "we got the best burgers" besloten ze daar te gaan eten. Zo wilde ik achter Marilyn aan het casino instappen toen ik werd gestopt door twee kleerkasten. "Je moet 18 zijn om hier naar binnen te mogen." "Ja maar... ik wil alleen naar het restaurant." "Ja grapjas, zo werkt dat natuurlijk niet."
Dan maar naar een ander restaurant, daar mocht ik wél naar binnen. Een warme chocomel maakte dat ik me gelijk een stuk beter voelde en een heerlijke hamburger maakte mijn dag.
Vrijdag had Calvin weer een homegame, op het moment van schrijven is het te lang geleden om details weer boven te halen maar ik kan je wel vertellen dat ik weet dat ik het naar m'n zin had.
Zaterdag appelplukken. We gaan naar een appelboomgaard waar we meerder stukjes appel mogen proeven. Vervolgens werden we doorverwezen naar het gebied in de boomgaard waar die appels groeiden en daar mochten we dan zelf onze appels plukken. Natuurlijk konden we het niet laten om stiekem al een appeltje op te eten voor we de zak afwogen en afrekenden.
Hierna gingen we naar de cornmaze, een doolhof in een maisveld. We kregen ook kaartjes met vragen erop, als je dan in het doolhof bordje 2 tegen kwam, keek je naar vraag twee en door die te beantwoorden kon je dan je weg vinden. Dat was wel nodig, want dit doolhof was HUGE. Maar natuurlijk deden we dat niet, en Jack stormde gelijk dwars door alle "muren" heen zodra we de eerste bocht om waren.
Na al dat werken hadden we uiteraard wat voedsel nodig. Het restaurant waar we eerst van plan waren naar toe te gaan had een wachtrij van 40 min dus we zocht we anders uit en kwamen terecht bij dit geweldige Mexicaanse restaurant, Su Casa of iets dergelijks. De serveerster is krijgt het voor elkaar om een schaal met cheesedip in Anna's schoot leeg te kiepen. "That looks delicioius!" riep Shannon. En dat was het ook, sterker nog, de lekkerste cheesedip die ik ooit heb gehad. Ik raad het iedereen aan om eens dat restaurant te bezoeken.
Zo dat was het weer voor die dag, zou je denken. Nee, Lucas heeft een druk leven. 's Avonds hadden we een belangrijke voetbalwedstrijd, en je gelooft nooit wie daar besloot op te dagen. Meneer beer! De wedstrijd werd stil gelegd totdat werd gemeld dat de beer een mijl verderop besloten had zich te meten met een voorbij rijdende auto, en dat had verloren. We winnen en gaan daar naar de volgende ronde.
Nu dan de dag voorbij? Nee, nog niet. Eerst nog naar het ziekenhuis waar een meisje ligt met een infectie aan haar borst.
Nu dan? Nope... eerst naar Buffalo Wild Wings. Een restaurant waar ze ongeveer 50 schermen hebben hangen, je word gewoon gedwongen om sport te kijken, maar dat is natuurlijk helemaal geen straf. Er zijn 2 footballgames op en 1 baseballgame. Ik focus het meeste op de Michigan State game, een prachtige wedstrijd die ze winnen met nog slechts 2 seconden over op de klok.
Zondag ging ik naar Crossing, een jongerendienst in Ivanrest Church, maar dan ook echt alleen maar jongeren. Daarna hadden ze gratis pizza, waar ik dankbaar gebruik van maakte. En toen begon waar ik in de eerste plaats voor was gekomen: RAD groups! Woooh!
Iedere groep (er zijn 6 RAD groups) kreeg een bandana, wij hadden geel. Toen begonnen de games. Als eerste: fruitbasket. Iedereen in een cirkel, je bent een fuit (ik banaan), en de persoon in het midden roept een fruitsoort. Als diegene dan jouw fruit noemt (banaan dus) dan spring je overeind en ren je naar de stoel van iemand anders. However, er is 1 stoel te weinig! (net een soort stoelendans dus, maar hier wint iedereen) Degene die overblijft komt in het midden terecht en mag het volgende fruit uitkiezen. Als ie "fruitbasket" roept moet IEDEREEN rennen. Grote chaos dikke lol.
De volgende game was wat apart. We kregen een touwtje met een lepel eraan en moesten dat door onze kraag naar beneden trekken, helemaal tijd onder je broekspijp. Vanaf daar pakte de volgende persoon de lepel van je over en moest hetzelfde doen. Nadat iedereen die lepel door zijn/haar broek had gefrommelt moesten we het er weer andersom uithalen. Die lepel bleef natuurlijk de nodige keren vastzitten tussen menig benen maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken. Hierna moesten we een rondje lopen met een tennisbal tussen onze benen, muntje op je oog en boek op je hoofd. Toen gingen we in een rij zitten, kregen we een banaan, en moesten we een voor een met die banaan een rondje rennen, aan de achterste persoon geven die het dan weer doorgaf, tot de voorste persoon het kreeg en die ging weer een rondje rennen. Die hele banaan word dus tot moes gedrukt door 20 handen en daarna moest 1 zielig persoon em helemaal opeten. Hmmm... De laatste game liep een beetje uit de hand. We moesten een ballon opblazen, tussen kin en borst klemmen, en dan moesten anderen daar scheerschuim op smeren. Natuurlijk konden de rivaliserende groepjes het niet laten om elkaar na de uitslag (wij wonnen) wat extra scheerschuim op te smeren.
Maandag was weer younglife maar ik was moe en had geen zin dus ik sloeg het over. Mijn leven is al druk genoeg. Highschool students volgen een druk schema.
Dinsdag hadden we dan dat internationaal dinner. Ik werd opgehaald door Mr. Dekker (want ik had geen auto...). Ik moest denken aan een wijze spreuk: "It's only awkward when you make it awkard." Gelukkig had ik geen les van hem dus dat maakte het al wat normaler en ik had een prima ritje. Het dinner was heerlijk, de principal Mrs. Engbers had kalkoen gemaakt met aardappelen. Hmm... er werd me echter zoveel vragen gesteld dat ik niet veel tijd kreeg om te eten, maar ik was van plan om dat wel weer in te halen tijdens het dessert. Maar eerst: games. Ja, die Amerikana houden van spelletjes. Eerst weer een soort stoelendans, fruitbasketstyle (niemand verliest (Amerikanen houden van winnen)), maar dan mochten we zelf wat bedenken. "All Chinese peopleeee!" "Everyone who loves chocolate!" "Switch seats if you're... DUTCH!" Dat laatste was natuurlijk niet eerlijk want ik was de enige Nederlander...
Daarna deden we psychiatrist, 1 iemand op de gang, de groep verzint wat voor ziekte ze hebben en de gozer op de gang moet dan door vragen erachter komen wat ons mankeert.
Het dessert was heeeerlijk! Maar ik mocht helaas maar 1 bakje met ijs :(
Woensdag is er een belangrijke voetbalwedstrijd bij Hope College. Ik wilde erheen maar ik kon geen vervoer vonden. Grr. Het op 3 na grootste land en niemand die mij naar Hope College kan rijden? Uiteindelijk vind ik iemand, bedankt: Brandon Geels. Die jongen is trouwens knettergek want hij had bodypaint op gesmeerd en stond de hele wedstrijd in z'n blote bast terwijl ik daar stond te bibberen met mijn 4 laagjes.
We spelen tegen een stelletje Mexicanen, hun nummer 10 is topscorer van de hele Verenigde Staten met een ziek aantal van 67 goals over 22 wedstrijden. Maar onze verdediging is als een muur, we laten niks door en winnen met 2-0. We schreeuwen die sombrero's toe: "Over-rated! Over-rated!"
Tussen het publiek staat ook een kereltje met een badjas... oke...? Tja, Amerikanen zij crazy. Geen beren dit keer, trouwens.
Donderdag, eerst naar een volleybal game en daarna brotime. De wedstrijd begon om 7.00, maar ik ben een Berghuis en de Zondervans zijn duidelijk familie want we komen pas om 7.25 aan. Iedereen is druk in de weer... met opruimen. Ik heb de hele wedstrijd gemist! Maar goed, ik kwam in de eerste plaats toch voor brotime. Een van de jongens brengt me naar "the lighthouse"; een klein gebouwtje naast een kerk dat wel iets weg heeft van zo'n vuurtoren huisje. Brotime is in principe gewoon een groepje jongens die op donderdag avond samen gaan chillen en van alles en nog wat bespreken. Het is geweldig en ik ben gelijk fan.
Vrijdag is een grote dag voor Calvin, dit is de derde keer dat we in de playoffs van football zitten, ooit. Schijnbaar hebben ze zelfs nog nooit gescoord tijdens de playoffs. Wow. Daar moest ik bij zijn. Maar de tickets zijn 5 dollar... oh nee! Wat nu? Neil en ik overwegen over het hek te klimmen maar besluiten dat maar niet te doen nadat we patrouillerende politie zien. We kopen toch maar een ticket.
Het is een geweldige wedstrijd. In het begin leek het zelfs of we gingen winnen. We scoren 2 fieldgoals en staan 6-0 voor. Maar dan scoren ze een touchdown en het staat 6-7, en daarna 6-14. Maar dan, we komen terug. Touchdown! 12-14. BAM! 18-14. We staan voor. We gaan winnen. Er zijn nog maar 80 seconden over. Maar dan... een van onze jongens laat een pass gaan en staat daar gewoon, de bal wordt gevangen door zo'n kereltje en hij scoort een touchdown. 18-21. Nog 12 seconden op de klok. Dat is wat je noemt depressing.
Zaterdag ga ik naar de Michigan Game. Yeah. Om half 8 wordt ik opgehaald door oom Dave en dan gaan we oom Peter en neef Brian oppicken. Als eerste gaan we naar een tailgate party. BBQ, bereid achterop een truck. Het smaakt delicious.
Het stadium waar we zitten is HUGE. Het wordt ook wel "the Big House" genoemd. Ik ben een van de 112 duizend mensen, een indrukwekkende ervaring. Voor de wedstrijd begint vliegt er nog iemand met een jetpack naarbinnen waarna een groot fanfare ons in de stemming brengt. Verder komen er ook nog wat mensjes die blijkbaar ooit naar de maan zijn gevlogen en 2 meiden die iets bereikt hebben door heel snel te zwemmen. Ow, en ik zag ook nog échte cheerleaders. Aha. Helaas geen korte rokjes maar dit was genoeg voor mij.
De wedstrijd zelf was niet heel spannend, we verslaan Purdue big time met 36-7, maar ik had alsnog wel fun.
Als het gaat regenen aan het begin van de 4th quarter gaan we er maar vandoor, we winnen toch en hebben geen zin om doorweekt thuis te komen. Michigan State, Michigan's rivaal, verliest met 24-3. Nice.
Na de game heb ik nog een wedstrijd te attenderen. Namelijk de Calvin soccer game. Weer bij Hope College, dit keer tegen Kalamazoo Hackat, of iets dergelijks. We kregen een tegendoelpunt in de eerste 6 minutenen en daarna gebeurde er de hele wedstrijd eigenlijk niet zo veel meer. Ik had geen avondeten gehad en genoot van een hotdog en een warme chocomel. Toen de wedstrijd voorbij was hoorde ik iemand zeggen: "Even their name sounds stupid." True dat.
Hierna ging ik met wat mensjes naar een feestje, zij waren niet naar de voetbal game gegaan dus het liep al ten einde toen wij daar aankwamen. Ze keken de horror film case 39, een horrorfilm. Die zijn hier in Amerika aardig in trek.
Zondag eten we bij Marilyn omdat Michael het leger in gaat. Er valt niet zoveel over te zeggen. Marilyn en eten zegt al genoeg. Hmm.
Maandag was het dan eindelijk zover: HALLOWEEEN. Je mocht verkleed op school komen, zolang je maar niets traumatiserend of aanstootgevends was. Zo hadden we een wandelende bloempot (zijn vriendin was een bij), hippies, nerds, cheerleaders (ja nu wel he), pippie langkous. Ik ga als een Nederlander.
Na school was het dan tijd om mijn kostuum in elkaar te flansen. Jup, alles last minute. Berghuis+Zondervan=dubbel zo erg. We hadden een spijkerjasje en een spijkerbroek die we wat bewerken met een mesje, we sprayen er nog wat spul op en snijd wat knoopjes af. Dan was het tijd voor mijn make-up. Ik kreeg plotseling heel veel respect voor alle meiden die hier elke ochtend mee bezig zijn, totdat ik me bedacht dat geen bloedcapsules gebruikten. Ikke wel. Het smaakte ongeloofelijk ranzig maar het resultaat was het waard. En echtere zombie zul je niet snel tegenkomen. Curt en Shannon hebben wat vrienden over voor avondeten. Er was ook een klein meisje meegekomen, ongeveer 7 jaar, Madisson is haar naam. Ik hoi en 5 minuten later vond ik haar in elkaar gekropen in een donker hoekje.
's Avonds ging ik trick or treaten met Jack, die zich als Darth Vader voordeed, en zijn vriendje Luke, Dracula. Maar die stelden allebei natuurlijk niks voor vergeleken met mij. Ze rennen van deur naar deur om zoveel mogelijk snoep in zo kort mogelijke tijd te krijgen, Halloween is immers maar 1 nacht. Emma en Collin komen ook, zij waren wandelene blikjes Monster en Cola.
Als laatste op deze dag ging ik naar Young Life, waar ik ondertussen al ben opgenomen in "de familie".
Iedereen schrikt zich kapot als plotseling een doorgedraaide zombie (ik :D) op het raam begint te bonzen. We gooiden wat pompoenen van het dak, wiens pompoenzaadjes het verst kwamen won, en deden een dance game op de Wii. Beste Halloween evah! Ook mijn enige. Maar alsnog wel chill.
Dinsdag kom ik achter iets schokkend. Josh, een van mijn XC buddies, heeft wel een mobieltje, maar kan niet smsen. Waarom niet? Zijn ouders hebben de telefoon company opgebeld en gezegd: "wij willen niet dat onze zoonlief kan smsen." Wat is daar ooit het nut van?
Woensdag had ik weer PASH, het betere alternatief voor catechesatie ene vereniging. Dit keer mochten we zelf vragen stellen waar we mee zaten, het werd allemaal erg diep. Een interessante avond.
Donderdag was er weer een volleyball game. We verliezen. Football, voetbal en volleybal allemaal weg in 1 week. Gelukkig zag ik vrolijkere gezichten bij brotime.
Vrijdag was een nachtmerrie. Nou, dat ook weer niet. Maar wel kapot vermoeiend. Omdat de volgende dag "family fun night" moest alles vrijdag in gereedheid gerbracht worden. Shannon was in charge van dit alles en wie moest haar helpen? Me. We maakten 250 suikerspinnen, stopten ze in zakjes en hingen ze op. 250! Daarnaast moesten ook alle tafels nog klaar worden gezet en 100 ballonnetjes opgeblazen worden. De beloning: pizza met frisdrank als dinner. Vooruit dan maar.
Wel een beetje deprimerend om te bedenken dat alle kindjes die ik hiermee vrolijk heb gemaakt niks van mijn bestaan af weten.
Ik leer ook hoe ik een football moet gooien. Van een 7-jarige. So much for my pride.
Zaterdag was dan de grote dag. Cross Country State Finals. Yeah buddy! Samen met een bende andere students vertrok ik om 7.15 van Calvin met de fanbus. De race werd gehouden bij de Nascar baan, een gigantisch groot stadion met een racebaan en in het midden een grasveld waar alle tenten staan opgesteld. Enkele jongens waren van plan om van de 20 meter hoge tribunes af te pissen (en nodigen mij ook uit) maar de beveiliging liet ons er niet op komen. Anders zou ik het natuurlijk ook niet gedaan hebben... pfah... (Amerika heeft slechte invloed op mij, I know I know).
Ze hadden heerlijk eten en een aardig voorraadje aan chocomel, dat is genoeg voor mij. Maar dat is niet alles dat deze dag voor mij in petto. We winnen State Championship! En Justus, onze top runner die mono had (een vermoeidheidsziekte) werd gewoon 10e van de hele staat en verder hebben we nog 3 All Staters. De meiden werden 4e.
Dit alles moest natuurlijk gevierd worden en hoe kan dat beter dan een sleepover met pizza en horrorfilms? Onder de naam van Igor Kalashnikov bestellen we online een party pizza bij Jet's pizza. Hij kostte 30 dollar maar was het dubbel en dwars waard. We kunnen helaas niet goed meer herinneren wat we erop hadden gedaan maar wat ons wel goed is bijgebleven is was dat we turbo crust erop hadden besteld (waarvan achteraf niemand precies wist wat het nou was). We kijken de eerste 4 Friday the 13th, maar dan ook echt de allereerste, die uit 1980. De film was hilarisch en met het commentaar van iedereen heb ik zelden zo hard gelachen. Deze nacht werd ook de klok een uur teruggezet, en ook al waren we allemaal hyper van alle Mount Dew and chocomel krijgen we toch nog een paar uurtjes slaap in. Om 8 uur 's ochtends besluiten Josh, Neil en ik met de waterfiets het meer op te gaan en nemen een verfrissende duik. Dat brengt ons naar de zondag.
Andrew was zijn autosleutels kwijt en ging dus met ons naar de kerk. We hadden church eat church en ik viel zowat in slaap, helemaal omdat Andrew me na de eerste "church" verliet (en zijn sleutels op de stoel vond).
Maandag had ik All Area Young Life. Oftewel Young Life met all Young Life's uit de buurt. Het is in Resurrection Life Church en totdat ik aankwam wist ik nog niet van de grote opkomst. Voor de ingang was een rode loper uitgerold en ik moest door een haag van luidruchtige younglifers. "Swag!" roept iemand als ik langs loop. Iemand anders trapt me voor m'n kont. Hmm... oke...
Ik ga op avontuur met Matt, de kerkzaal is HUGE. Ze hebben 3 grote schermen voorin de kerk hangen en op het podium staan 2 drumstels opgesteld, 3 piano's en een elektrisch orgel.
Verder hebben ze gratis t-shirts en pizza voor iedereen. Een relax avondje.
Dinsdag en woensdag gebruikte ik om bij te komen van mijn lange partyweekend.
Donderdag had ik weer brotime. Ik kijk hier altijd naar vooruit en hoop zoiets ook in Nederland te doen.
Vrijdag was ik op een college visit bij Calvin College. Ik kon uitslapen want ik hoefde pas te vertrekken om 8.10. We kwamen aan met perfecte timing (lees: bijna te laat) en in de zaal zag ik wat andere jongens van Calvin High zitten, dit beloofde een leuke dag te worden.
De intro van Fridays, zoals het werd genoemd, begon met 3 studenten die wat korte comedy stukjes opvoerden, gevolgd door een presentatie over hoe geweldig Calvin College wel niet was. Daarna hadden we chapel, die een stuk beter was dan de chapel waar ik aan gewend was. Hierna volgden we een psychology class, het was niet helemaaal wat ik verwacht had maar zekers wel interessant. Toen was het tijd voor mijn favoriete onderdeel: lunch. Ze hadden lange tafels opgezet met bordjes waarop een bepaalde studierichting stond. Ik was van plan om bij Psychology te gaan zitten maar daar was alles vol dus ik kwam terecht bij Pre-Meds. Ik wist niet eens wat Pre-Meds is! Nu echter weet ik er alles van omdat ik naast zo'n mannetje zat die er serieus alles over wist. Het bevestegde alleen maar mijn vermoeden dat die studie niks voor mij was.
Na dit heerlijke etentje besloten m'n buddies en ik op een Campus Tour te gaan. We volgden de gids (een van de studenten die wat extra geld nodig heeft) door verschillende gebouwen voor we er tussenuit knepen. We kwamen terecht in de bibliotheek. Awkward silence. Niemand praatte. Niemand mocht praten. Niemand praatte. Het enige wat we hoorden was het gezoem van de ventilator. We nemen de trap omhoog in de hoop om in een wat gezelligere atmosfeer terecht te komen. Nope, volgende verdieping is ook volgestouwd met boeken. Net zoals de 3e, 4e, 5e, 6e en de bovenste, 7e, verdieping. Gelukkig was daar een lift want we waren niet van plan om weer die hele weg via de trap naar beneden te klimmen.
Ik had me opgegeven voor het wandklimmen om 2.30 maar lieve oma Marilyn Zondervan had voor mij een afspraak geregeld met iemand die met mij ging praten over hoe ik als buitenlander in Calvin College zou passen.
Ik was pas om 3.20 klaar en wachtte toen totdat m'n neef Joel me op zou halen om 3.30. Joel was er niet, maar Scott wel. Hij is een aardige kerel en nam me mee naar de dorm waar we bij wat andere mensjes chillden totdat Joel klaar was.
Als Fridays deelnemer kreeg ik gratis kaartjes voor de volleyball game, Calvin - Hope, old rivals. Vorig jaar waren ze National Champions, oftewel de beste van heel Amerika, en Hope werd dan ook dik ingemaakt.
We gaan terug naar de dorm waar ik op verschillende kamers heb gechilld en daarna in de lounge maffia speelde met wat andere mensen, een soort weerwolven. Ik ontmoet heel wat nieuwe mensen van wie ik graag Loukas even wil melden, want ik vind dat hij een coole naam heeft.
Ik lag om 2 uur in m'n bedje en was binnen enkele minuten ergens in dromenland.
Zaterdag kon ik heerlijk uitslapen waarna ik voor het eerst in mijn leven mocht douchen in een dorm. Niet een heel bijzondere ervaring maar wel weer een mijlpaal. Hierna nam Joel me mee naar een top bakery waar ik als ontbijt een heerlijkheid kreeg voorgeschoteld waarvan ik de naam niet wist, mét chocomel.
De rest van de dag voerde ik eigenlijk niet zoveel meer uit, gewoon lekker bijkomen.
Zondag (vandaag) ging ik naar de kerk en daarna werd ik uitgenodigd om met wat andere mensen te chillen bij de DeVries's. We eten lekker vette hotdogs met zuurkool en kijken "the Princess Bride" (ofzo), niet echt een A-film maar wel grappig hier en daar. De rest van de dag besteedde ik aan het skypen van vrienden en het schrijven van deze blog, en geloof me dat kostte aardig wat tijd.
Ik heb zin in volgende week, dan ga ik naar Tenessee thanksgiving vieren. Yeah buddy!
woensdag 5 oktober 2011
"Those cookies are not your friends!"
yo yooo! Ik dacht: ik zal maar weer eens van mezelf laten horen voordat mensen gaan denken dat ik verongelukt ben of iets dergelijks. Het is alweer anderhalve week geleden sinds mijn laatste blog en daarvoor krijgen jullie mijn excuses. Zet je schrap voor een gigantisch lange blog want ik heb niet voor niets geen tijd gehad om te schrijven!
Maandag gebeurd er niet zoveel. Omdat we morgen een race hebben moeten we een rustige training doen. Ik ren echter met Marshall, Neil en Hop, die standaard onder de 18 minuten rennen. Dat betekent dat ik dus veel te hard rende met als gevolg: spierpijn. Tijdens het teamdinner werd er weer eens fun van mijn accent gemaakt maar het eten was in ieder geval heerlijk.
Dinsdag daarentegen was er dus weer een OK Silver Jamboree. Een XC meet (zeg "miet", meet=wedstrijd). Jeeee... ... ... niet leuk. Het regende pijpenstelen! Toen het even droog werd gingen we snel met z'n allen op een teamfoto. Dat duurde wat langer dan verwacht, wat te verwachten was, en natuurlijk begon het toen net weer te regenen.
Elke race hebben wij wat snacks, alleen die "snacks" bestaan deze keer uit een hele berg fruit en maar een paar koekjes. Het is heel verleidelijk om er een te pakken maar het is niet goed voor je zo vlak voor de race. Helaas ben ik een zwak mensen en ik kan die verleiding niet weerstaan. Je voelt dat het fout is zodra je de laatste kruimel naar binnen hebt gewerkt. "Those cookies are not your friend!" word er tegen mij gezegd. Vertel mij wat.
Gelukkig is het nog droog als we met de warm-up beginnen en dat is het na het startschot nog steeds. Het Johnson Park parcours is berucht om zijn beruchtheid en niemand rent dan ook een PR. Ik vond het niet bepaald een geweldige race maar ik hou van het gevoel dat je krijgt na een race. Het gevoel dat je na al dat werken eindelijk heerlijk onderuit kunt zakken op de bank met een mok warme chocolade melk. Hmmm.
Verder met woensdag. Ehm. Woensdag ging ik naar een PASH-group van Ivanrest. Gewoon een groepje HighSchoolers die 's avonds bij elkaar komen om wat te chillen in de kerk. Het is een soort soos-XL. Of eerder soos-XXXL, want die kerk is HUGE. Tenminste, het aantal leden is eigenlijk heel klein, maar op een of andere manier hebben ze een gigantisch gebouw. Wat kan ik zeggen? I love America!
Ze hebben twee gymzalen die ze verhuren aan scholen en daarnaast is een hele lounge met openhaard en bar en alles erop en eraan.
We kijken een filmpje, op een gigantisch scherm natuurlijk, en daarna vertellen wat mensen over hun "God-sightings". Bepaalde dingen waarin je God terug zag. Ik vind het wel bijzonder hoe ze dat allemaal doen hier. Er komt vanalles naar boven, een XC-race, een boek, XC-training, iets op school, nog meer XC. De helft van de mensen hier zit in het cross-team dus vandaar de overdosis aan running-stories.
Ik moet helaas weer vroeg terug naar huis want ik heb niemand anders om me terug te rijden en Curt heeft geen zin om laat naar bed te gaan.
Donderdag heb ik een ge-wel-dige training. Het regent pijpenstelen, het is zowat aan het vriezen en we gaan naar Johnson Park. Mensen die hun honden daar uitlaten kijken raar op als wij met z'n allen in onze blote bast langs komen rennen. Sommigen duiken in de heerlijke modderpoelen die zijn ontstaan maar ik vraag me af of Shannon me dan wel in de auto wil nemen en ik besluit om m'n geluk maar niet te testen.
Vrijdag is ongeloofelijk druk voor mij. Ik sta om 10 over 6 op, ga naar school, heb training, ga naar teamdinner, ga naar de footballgame en loop pas om 11 uur weer door onze voordeur. Ik vind de footballgames altijd geweldig ook al zie ik er geen minuut van. Je gaat niet naar de footballgame om football te kijken! pfff, je gaat daar naar toe om te socializen. Zelfs na een paar weken school ontmoet ik hier nog steeds nieuwe mensen, en dat terwijl iedereen elkaar hier kent.
Ik ben wel toe aan wat rust, maar helaas is dat voor mij niet bestemd want...
Zaterdag sta ik om half 7 op school. Hier wil ik even bij stil staan. Half 7. Half. 7! Is dat niet verschrikkelijk? Uit de normaal zo drukke bus klinkt deze morgen dus niet meer dan het gesnurk van onze runners.
Ik, de Nederlander, was niet voorbereid op het koude weer waar we deze ochtend mee te maken hadden. Dat was natuurlijk hilarisch... voor de rest dan. Gelukkig hadden alle anderen allemaal dekens meegenomen dus binnen de kortste keren zag ik eruit als een van de drie wijzen met drie dekens op m'n schouders en over m'n hoofd getrokken.
Tijdens de warm-up begon ik plotseling ongeloofelijke spierpijn te krijgen maar op wonderbaarlijke wijze ging de race aardig goed en heb ik weer een nieuwe PR neergezet.
Na die 20 minuten gerend te hebben moest ik nog wachten tot 3 uur voordat we weer naar huis konden. Onderweg gingen we nog met wat XC-mensjes wat eten halen bij Wendy's. Dat is de betere versie van MacDonalds. Arby's schijnt nog beter te zijn maar daar heb ik nog nooit gegeten. Uiteindelijk was ik pas om 6 uur thuis. Toen had ik 20 minuten om te douchen en me om te kleden voordat ik weer weg moest want ik ging namelijk met wat andere mensjes naar Artprize.
Ik wilde echt heel graag naar Artprize want iedereen praatte daarover en blijkbaar was het een big deal. Het is een gigantische kunstwedstrijd met een hoofdprijs van 250 duizend dollar. Kunstenaars van over de hele wereld komen naar Grand Rapids om hier hun kunstwerkjes te laten zien. Vorig jaar was het bijzonder goed dus ik hoop dat het dit jaar ook zo is.
Helaas. Als ik sommige "kunstwerken" zie krijg ik spijt dat ik zelf ook niet meegedaan heb, ik had nog een aardige kans kunnen maken. We vragen ons af wat de definitie van "kunst" is, maar we kunnen nergens opkomen dat het allemaal bevat.
Er waren wel een paar stoere dingen hoor! Ik vond de grote hond die van scrap metal was gemaakt wel stoer, er was ook een grote deur en een reusachtig bouwwerk van houten palen wat me deed denken: Ik bouwde dat soort dingen toen ik 3 was...".
Het was gelukkig wel gezellig en waarschijnlijk had het meer indruk gemaakt als we ook echt wat konden zien in plaats van dat we om 8 uur in het donker ronddoolden zoals nu.
Hierna gaan we naar Blake's huis om de baseballgame te kijken en nog wat chillen.
Dit is iets wat ik echt wil invoeren in Nederland. Ik ben helemaal fan van deze basements! Elk huis heeft dus gewoon een warme kelder met een groot tv-scherm (met kabel-tv uiteraard) en wat banken erom heen. Zachte vloerbedekking waar je op comfortabel op kunt liggen, wat kussens en een stapeltje dekens. Dit gedeelte van het huis behoort toe aan de kids en word door de ouders zoveel mogelijk met rust gelaten.
Helaas belt Curt al om 11 uur op dat ik naar huis moet komen. Grrrr. De curfews, de tijd wanneer je thuis moet zijn, is hier veel eerder dan in Nederland. Ze beginnen dan natuurlijk ook veel eerder maar toch...
Ik weet dat deze blog aardig lang begint te woorden maar hou nog even vol want we hebben nog maar een paar dagen te gaan.
Mijn zondag heb ik eigenlijk helemaal besteed aan het skypen met Nederlandse vrienden en familie, want dit is de enige tijd in de week dat ik dat kan.
Maandag heb ik 's avonds Young Life. Ik weet niet precies wat het is, dit keer was namelijk een bijzondere kick off en gaat dus niet door als een standaard young life club. We hebben een groot kampvuur en houden een PARTYYY!
De volgende dag kom ik erachter dat het misschien niet zo slim was dat ik weer laat opbleef bij young life, ik ben kapot moe. Vrijdag en zaterdag was ik de hele dag weg. Zondag was ik de hele dag thuis maar ik was de hele tijd bezig en het gaf me geen rust. Maandag bleef ik weer laat op en daar moet ik nu de prijs voor betalen.
Ik slaap mezelf zo'n beetje door de dag heen. Dat is dan weer een voordeel van de Amerikaanse scholen, daar is dat stukken makkelijker dan in Nederland. Ik ben die dag ook bijzonder dankbaar voor mijn twee studie halls, de stilte van "hardwerkende" studentjes creeert voor mij een ideale omgeving voor een middagslaapje.
Nu kom ik eindelijk aan bij vandaag, woensdag. Toen ik van training werd opgehaald zei Shannon opeens: "Ik weet niet wat je gaat doen vandaag, maar ik stap hierna niet meer in de auto." (in het Engels dan). Okee... lekker dan, ik wil naar PASHgroup! Dus ik ben wezen bellen en texten en bellen en uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar. Ik haat het om andere mensen te vragen of ze mij kunnen rijden maar ik heb geen keus.
Pash is gezellig en helemaal de moeite waard. Met een tevreden gevoel ga ik om 11 uur naar bed, zodat ik uitgerust ben voor de 2 tests van morgen waar ik niet voor heb geleerd. Ik heb wel wat beters te doen!
Maandag gebeurd er niet zoveel. Omdat we morgen een race hebben moeten we een rustige training doen. Ik ren echter met Marshall, Neil en Hop, die standaard onder de 18 minuten rennen. Dat betekent dat ik dus veel te hard rende met als gevolg: spierpijn. Tijdens het teamdinner werd er weer eens fun van mijn accent gemaakt maar het eten was in ieder geval heerlijk.
Dinsdag daarentegen was er dus weer een OK Silver Jamboree. Een XC meet (zeg "miet", meet=wedstrijd). Jeeee... ... ... niet leuk. Het regende pijpenstelen! Toen het even droog werd gingen we snel met z'n allen op een teamfoto. Dat duurde wat langer dan verwacht, wat te verwachten was, en natuurlijk begon het toen net weer te regenen.
Elke race hebben wij wat snacks, alleen die "snacks" bestaan deze keer uit een hele berg fruit en maar een paar koekjes. Het is heel verleidelijk om er een te pakken maar het is niet goed voor je zo vlak voor de race. Helaas ben ik een zwak mensen en ik kan die verleiding niet weerstaan. Je voelt dat het fout is zodra je de laatste kruimel naar binnen hebt gewerkt. "Those cookies are not your friend!" word er tegen mij gezegd. Vertel mij wat.
Gelukkig is het nog droog als we met de warm-up beginnen en dat is het na het startschot nog steeds. Het Johnson Park parcours is berucht om zijn beruchtheid en niemand rent dan ook een PR. Ik vond het niet bepaald een geweldige race maar ik hou van het gevoel dat je krijgt na een race. Het gevoel dat je na al dat werken eindelijk heerlijk onderuit kunt zakken op de bank met een mok warme chocolade melk. Hmmm.
Verder met woensdag. Ehm. Woensdag ging ik naar een PASH-group van Ivanrest. Gewoon een groepje HighSchoolers die 's avonds bij elkaar komen om wat te chillen in de kerk. Het is een soort soos-XL. Of eerder soos-XXXL, want die kerk is HUGE. Tenminste, het aantal leden is eigenlijk heel klein, maar op een of andere manier hebben ze een gigantisch gebouw. Wat kan ik zeggen? I love America!
Ze hebben twee gymzalen die ze verhuren aan scholen en daarnaast is een hele lounge met openhaard en bar en alles erop en eraan.
We kijken een filmpje, op een gigantisch scherm natuurlijk, en daarna vertellen wat mensen over hun "God-sightings". Bepaalde dingen waarin je God terug zag. Ik vind het wel bijzonder hoe ze dat allemaal doen hier. Er komt vanalles naar boven, een XC-race, een boek, XC-training, iets op school, nog meer XC. De helft van de mensen hier zit in het cross-team dus vandaar de overdosis aan running-stories.
Ik moet helaas weer vroeg terug naar huis want ik heb niemand anders om me terug te rijden en Curt heeft geen zin om laat naar bed te gaan.
Donderdag heb ik een ge-wel-dige training. Het regent pijpenstelen, het is zowat aan het vriezen en we gaan naar Johnson Park. Mensen die hun honden daar uitlaten kijken raar op als wij met z'n allen in onze blote bast langs komen rennen. Sommigen duiken in de heerlijke modderpoelen die zijn ontstaan maar ik vraag me af of Shannon me dan wel in de auto wil nemen en ik besluit om m'n geluk maar niet te testen.
Vrijdag is ongeloofelijk druk voor mij. Ik sta om 10 over 6 op, ga naar school, heb training, ga naar teamdinner, ga naar de footballgame en loop pas om 11 uur weer door onze voordeur. Ik vind de footballgames altijd geweldig ook al zie ik er geen minuut van. Je gaat niet naar de footballgame om football te kijken! pfff, je gaat daar naar toe om te socializen. Zelfs na een paar weken school ontmoet ik hier nog steeds nieuwe mensen, en dat terwijl iedereen elkaar hier kent.
Ik ben wel toe aan wat rust, maar helaas is dat voor mij niet bestemd want...
Zaterdag sta ik om half 7 op school. Hier wil ik even bij stil staan. Half 7. Half. 7! Is dat niet verschrikkelijk? Uit de normaal zo drukke bus klinkt deze morgen dus niet meer dan het gesnurk van onze runners.
Ik, de Nederlander, was niet voorbereid op het koude weer waar we deze ochtend mee te maken hadden. Dat was natuurlijk hilarisch... voor de rest dan. Gelukkig hadden alle anderen allemaal dekens meegenomen dus binnen de kortste keren zag ik eruit als een van de drie wijzen met drie dekens op m'n schouders en over m'n hoofd getrokken.
Tijdens de warm-up begon ik plotseling ongeloofelijke spierpijn te krijgen maar op wonderbaarlijke wijze ging de race aardig goed en heb ik weer een nieuwe PR neergezet.
Na die 20 minuten gerend te hebben moest ik nog wachten tot 3 uur voordat we weer naar huis konden. Onderweg gingen we nog met wat XC-mensjes wat eten halen bij Wendy's. Dat is de betere versie van MacDonalds. Arby's schijnt nog beter te zijn maar daar heb ik nog nooit gegeten. Uiteindelijk was ik pas om 6 uur thuis. Toen had ik 20 minuten om te douchen en me om te kleden voordat ik weer weg moest want ik ging namelijk met wat andere mensjes naar Artprize.
Ik wilde echt heel graag naar Artprize want iedereen praatte daarover en blijkbaar was het een big deal. Het is een gigantische kunstwedstrijd met een hoofdprijs van 250 duizend dollar. Kunstenaars van over de hele wereld komen naar Grand Rapids om hier hun kunstwerkjes te laten zien. Vorig jaar was het bijzonder goed dus ik hoop dat het dit jaar ook zo is.
Helaas. Als ik sommige "kunstwerken" zie krijg ik spijt dat ik zelf ook niet meegedaan heb, ik had nog een aardige kans kunnen maken. We vragen ons af wat de definitie van "kunst" is, maar we kunnen nergens opkomen dat het allemaal bevat.
Er waren wel een paar stoere dingen hoor! Ik vond de grote hond die van scrap metal was gemaakt wel stoer, er was ook een grote deur en een reusachtig bouwwerk van houten palen wat me deed denken: Ik bouwde dat soort dingen toen ik 3 was...".
Het was gelukkig wel gezellig en waarschijnlijk had het meer indruk gemaakt als we ook echt wat konden zien in plaats van dat we om 8 uur in het donker ronddoolden zoals nu.
Hierna gaan we naar Blake's huis om de baseballgame te kijken en nog wat chillen.
Dit is iets wat ik echt wil invoeren in Nederland. Ik ben helemaal fan van deze basements! Elk huis heeft dus gewoon een warme kelder met een groot tv-scherm (met kabel-tv uiteraard) en wat banken erom heen. Zachte vloerbedekking waar je op comfortabel op kunt liggen, wat kussens en een stapeltje dekens. Dit gedeelte van het huis behoort toe aan de kids en word door de ouders zoveel mogelijk met rust gelaten.
Helaas belt Curt al om 11 uur op dat ik naar huis moet komen. Grrrr. De curfews, de tijd wanneer je thuis moet zijn, is hier veel eerder dan in Nederland. Ze beginnen dan natuurlijk ook veel eerder maar toch...
Ik weet dat deze blog aardig lang begint te woorden maar hou nog even vol want we hebben nog maar een paar dagen te gaan.
Mijn zondag heb ik eigenlijk helemaal besteed aan het skypen met Nederlandse vrienden en familie, want dit is de enige tijd in de week dat ik dat kan.
Maandag heb ik 's avonds Young Life. Ik weet niet precies wat het is, dit keer was namelijk een bijzondere kick off en gaat dus niet door als een standaard young life club. We hebben een groot kampvuur en houden een PARTYYY!
De volgende dag kom ik erachter dat het misschien niet zo slim was dat ik weer laat opbleef bij young life, ik ben kapot moe. Vrijdag en zaterdag was ik de hele dag weg. Zondag was ik de hele dag thuis maar ik was de hele tijd bezig en het gaf me geen rust. Maandag bleef ik weer laat op en daar moet ik nu de prijs voor betalen.
Ik slaap mezelf zo'n beetje door de dag heen. Dat is dan weer een voordeel van de Amerikaanse scholen, daar is dat stukken makkelijker dan in Nederland. Ik ben die dag ook bijzonder dankbaar voor mijn twee studie halls, de stilte van "hardwerkende" studentjes creeert voor mij een ideale omgeving voor een middagslaapje.
Nu kom ik eindelijk aan bij vandaag, woensdag. Toen ik van training werd opgehaald zei Shannon opeens: "Ik weet niet wat je gaat doen vandaag, maar ik stap hierna niet meer in de auto." (in het Engels dan). Okee... lekker dan, ik wil naar PASHgroup! Dus ik ben wezen bellen en texten en bellen en uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar. Ik haat het om andere mensen te vragen of ze mij kunnen rijden maar ik heb geen keus.
Pash is gezellig en helemaal de moeite waard. Met een tevreden gevoel ga ik om 11 uur naar bed, zodat ik uitgerust ben voor de 2 tests van morgen waar ik niet voor heb geleerd. Ik heb wel wat beters te doen!
zondag 25 september 2011
Cedar Springs & Dance Revolution
Zaterdagochtend, 7.35. Ik sta met vermoeide oogjes te wachten op coach en de rest van het team. De helft is 10 minuten te laat maar "gelukkig" heeft coach dat al aan zien komen en zijn we alsnog een paar uur van tevoren bij Cedar Springs.
Ik hoor veel goede geluiden over deze track. Hier worden alle PR's neergezet omdat het een hele platte ronde is, de meeste courses hebben wel wat heuveltjes maar Cedar Springs heeft slechts één kleine heuveltje waar je in drie stappen bovenop bent.
De Calvin Varsity rent vandaag niet omdat coach wil dat iedereen even veel wedstrijden rent en omdat de varsity guys al de MSU Spartans Invite hebben gerend gaan zij vandaag gewoon trainen.
Wat doen we dus? We zetten onze beste 7 JV (Junior Varsity, oftewel "de rest"), die voor ons altijd de JV wint, in als varsity. Dus we kunnen JV eigenlijk niet winnen omdat die mensjes die dat normaal voor ons doen naar varsity zijn door geschoven en omdat zij niet echt varsity zijn kunnen ze varsity niet winnen omdat zij dus tegen alle beste kereltjes van andere scholen rennen. Maar goed, we maken er wel wat van!
Voor de race kijk ik naar de tafel met etenswaren, volgeladen met heerlijke koekjes, wat fruit, brownies en nog meer koekjes. Ik neem mezelf voor om hard te rennen omdat ik bang ben dat wanneer ik eindelijk finish alles al verdwenen is in de monden van mijn gewaardeerde mede-runners.
KNAL! Daar gaat het pistool. Rennen rennen rennen. Lester maakt een geweldige start, gelijk aan kop en zodra we bij de eerste bocht komen word ie omver gerend en belandt in de bosjes.
Ik zelf probeer wat andere jongens bij te houden. Dat lukt me aardig tot ik bij de laatste mijl aankom. Op het eind zet ik nog een geweldige awesome sprint in en haal ik nog net een ander kereltje in.
Ik weet niet precies mijn tijd maar coach zei dat ik mezelf met ruim een minuut heb verbetert. De preciese gegevens krijg ik morgen.
De koekjes zijn gelukkig nog niet op als ik terug bij de tent kom dus ik ga met een tevreden gevoel terug naar huis.
Die avond ga ik met wat mensjes eten bij Logan's Roadhouse. Dat is echt de meest awesome restaurant ooit. Je hebt dan een pot pinda's op tafel staan waar je zo nu en dan een handje van pakt. Die peul je dan en de huls gooi je op de grond. Dus de hele vloer is bezaait met pindahulsjes! En het eten smaakt ook nog lekker! Wat wil je nog meer?
Hierna ga we naar Liz's huis (ze heet eigenlijk Elizabeth maar iedereen noemt haar Liz). Emma, de 12-jarige Zondervan dochter heeft me duidelijk advies gegeven. Blijf uit de buurt van Katie! Zij is niet te vertrouwen! Maar Amber is lief, die mag je wel leuk gaan vinden!
Ik trek me er niks van aan en heb gewoon een gezellig avond.
Trouwens even voor de duidelijkheid, er werd me laatst via Skype gevraagd: "Zeg Lucas, al die meiden zijn wel leuk en aardig maar heb je eigenlijk ook vrienden van het mannelijke geslacht?" Ja, die heb ik! En nee, ze zijn niet onzichtbaar. Ze zijn van echt vlees en bloed en je kunt ze zien en aanraken en ze eten even veel als de gemiddelde olifant.
Vandaag, zondag, kon ik heerlijk uitslapen tot half 9! Ik ging weer es naar de kerk en daarna had hadden we lunch bij grandma Marilyn. Grant's gezin, de broer van Curt, en een donkere jongen genaamd Michael waren er ook. Het eten (steaaaaak!) was heerlijk en ik at er meer van dan goed voor me was. Hierna werd ik op brute wijze gedwongen om een of ander spel op de Wii te spelen. Het heette volgens mij "Dance Revolution" of iets dergelijks. Met zo'n leuk matje met van die pijltjes erop weetje wel? En die pijltjes werken natuurlijk bij iedereen perfect behalve bij mij, wat mijn trieste score verklaart.
Ik ben zowat de hele rest van de dag aan het skypen met vrienden en familie in Nederland en 's avonds krijg ik nog net mijn laatste beetje huiswerk gedaan.
Morgen is weer een nieuwe schooldag met nieuwe uitdagingen en gevaren en nieuw huiswerk. Oftewel ik moet er weer om 6 uur uit...
Ik hoor veel goede geluiden over deze track. Hier worden alle PR's neergezet omdat het een hele platte ronde is, de meeste courses hebben wel wat heuveltjes maar Cedar Springs heeft slechts één kleine heuveltje waar je in drie stappen bovenop bent.
De Calvin Varsity rent vandaag niet omdat coach wil dat iedereen even veel wedstrijden rent en omdat de varsity guys al de MSU Spartans Invite hebben gerend gaan zij vandaag gewoon trainen.
Wat doen we dus? We zetten onze beste 7 JV (Junior Varsity, oftewel "de rest"), die voor ons altijd de JV wint, in als varsity. Dus we kunnen JV eigenlijk niet winnen omdat die mensjes die dat normaal voor ons doen naar varsity zijn door geschoven en omdat zij niet echt varsity zijn kunnen ze varsity niet winnen omdat zij dus tegen alle beste kereltjes van andere scholen rennen. Maar goed, we maken er wel wat van!
Voor de race kijk ik naar de tafel met etenswaren, volgeladen met heerlijke koekjes, wat fruit, brownies en nog meer koekjes. Ik neem mezelf voor om hard te rennen omdat ik bang ben dat wanneer ik eindelijk finish alles al verdwenen is in de monden van mijn gewaardeerde mede-runners.
KNAL! Daar gaat het pistool. Rennen rennen rennen. Lester maakt een geweldige start, gelijk aan kop en zodra we bij de eerste bocht komen word ie omver gerend en belandt in de bosjes.
Ik zelf probeer wat andere jongens bij te houden. Dat lukt me aardig tot ik bij de laatste mijl aankom. Op het eind zet ik nog een geweldige awesome sprint in en haal ik nog net een ander kereltje in.
Ik weet niet precies mijn tijd maar coach zei dat ik mezelf met ruim een minuut heb verbetert. De preciese gegevens krijg ik morgen.
De koekjes zijn gelukkig nog niet op als ik terug bij de tent kom dus ik ga met een tevreden gevoel terug naar huis.
Die avond ga ik met wat mensjes eten bij Logan's Roadhouse. Dat is echt de meest awesome restaurant ooit. Je hebt dan een pot pinda's op tafel staan waar je zo nu en dan een handje van pakt. Die peul je dan en de huls gooi je op de grond. Dus de hele vloer is bezaait met pindahulsjes! En het eten smaakt ook nog lekker! Wat wil je nog meer?
Hierna ga we naar Liz's huis (ze heet eigenlijk Elizabeth maar iedereen noemt haar Liz). Emma, de 12-jarige Zondervan dochter heeft me duidelijk advies gegeven. Blijf uit de buurt van Katie! Zij is niet te vertrouwen! Maar Amber is lief, die mag je wel leuk gaan vinden!
Ik trek me er niks van aan en heb gewoon een gezellig avond.
Trouwens even voor de duidelijkheid, er werd me laatst via Skype gevraagd: "Zeg Lucas, al die meiden zijn wel leuk en aardig maar heb je eigenlijk ook vrienden van het mannelijke geslacht?" Ja, die heb ik! En nee, ze zijn niet onzichtbaar. Ze zijn van echt vlees en bloed en je kunt ze zien en aanraken en ze eten even veel als de gemiddelde olifant.
Vandaag, zondag, kon ik heerlijk uitslapen tot half 9! Ik ging weer es naar de kerk en daarna had hadden we lunch bij grandma Marilyn. Grant's gezin, de broer van Curt, en een donkere jongen genaamd Michael waren er ook. Het eten (steaaaaak!) was heerlijk en ik at er meer van dan goed voor me was. Hierna werd ik op brute wijze gedwongen om een of ander spel op de Wii te spelen. Het heette volgens mij "Dance Revolution" of iets dergelijks. Met zo'n leuk matje met van die pijltjes erop weetje wel? En die pijltjes werken natuurlijk bij iedereen perfect behalve bij mij, wat mijn trieste score verklaart.
Ik ben zowat de hele rest van de dag aan het skypen met vrienden en familie in Nederland en 's avonds krijg ik nog net mijn laatste beetje huiswerk gedaan.
Morgen is weer een nieuwe schooldag met nieuwe uitdagingen en gevaren en nieuw huiswerk. Oftewel ik moet er weer om 6 uur uit...
vrijdag 23 september 2011
Eigenwaardeeee
Oke dus ik loop weer een beetje achter... maar ik heb dan ook niet zoveel gedaan deze week.
Maandag heb ik wat gebasketballd en na vijf beschamende minuten kwam Emma met te hulp. Eigenwaarde -1. Ze wordt een "tomboy" of iets dergelijks genoemd omdat ze zo goed in sporten is dat ze speelt als een jongen (want jongens zijn goed in sporten). Na 3 uurtjes begin ik het eindelijk een beetje onder de knie te krijgen en gaat mijn eigenwaarde weer een beetje omhoog, +1.
Dinsdag ging ik waterskien. Ik ben er onderhand beter in dan Emma dus eigenwaarde +1.
Ik wilde eigenlijk ook leren wakeboarden maar er waren veel golven op het meertje (als gevolg van andere boten) waardoor mijn spieren na 2 rondjes begonnen te protesteren en ik moeite had met blijven opstaan.
Woensdag... niks...
Donderdag is een beetje een depressieve dag en dat zal ik even uitleggen. Er is namelijk dit meisje op school die enigskind is. Dat was ze echter niet altijd. Vroeger had ze namelijk een geweldige broer waar ze heel veel van hield. Hij speelde football, zag er goed uit en was ongeloofelijk populair. Toen zij en haar ouders op een dag terug kwamen vonden ze hem aan een geimproviseerde strop in zijn slaapkamer... die dag is het exact 3 jaar geleden dus iedereen is een beetje emotioneel en snel aangebrand.
Ik wil niet dat mijn gewaardeerde lezers met een slecht gevoel de laatste punt van mijn blog lezen dus zal ik nu over vandaag vertellen, wat een stuk beter was.
School was eerst helemaal nieuw voor mij dus ik vond het helemaal geweldig. Maar nu begin ik er aan te wennen en word school gewoon... school. Oftwel: SAAAAAI! Elke dag om 10 over 6 op. School tot half 3. Training van 3-5 of van 3-half 6. Eten, huiswerk, slapen. En de volgende dag begint alles weer overnieuw!
Met XC training deden we voor warmup een rondje om de school. Lopend. Ik rende met wat andere mensjes naar een kreekje. Zwommen wat (want hier is het nog goed weer :D) en renden toen weer terug. Chill. Hierna namen wat jongens me mee naar een kamer die ik nog nooit gezien en wat gelijk mijn favoriete absolute meest awesome kamer in de school is. De sportschool. Jaaa, ze hebben gewoon een sportschool hier op school. Het kan natuurlijk niet tippen aan een professionele sportschool maar om hier gewoon heen te kunnen whenever you want is natuurlijk aaawesooome. Ik kom er snel achter dat ik maar eens wat meer aan mijn muscles moet werken. Eigenwaarde -1. Deze jongens doen wat weight lifting na elke XC training dus vanaf vandaag ga ik dat opnemen in mijn systeem.
Morgen is weer een wedstrijd. High School moet om 7.35 op school zijn. Middle School, Emma, moet er al om 7 uur zijn. Shannon moest echter Emma van school naar de wedstrijd rijden en zei dus dat ik maar met Emma mee moest, oftewel ik sta al om 7 uur op school en dan moet ik een half uur wachten tot de rest komt... Gelukkig kon ze nog wat anders regelen en word ik door iemand anders opgehaald. Pff. Daar lieten ze me even schrikken. Ya got me there!
Maandag heb ik wat gebasketballd en na vijf beschamende minuten kwam Emma met te hulp. Eigenwaarde -1. Ze wordt een "tomboy" of iets dergelijks genoemd omdat ze zo goed in sporten is dat ze speelt als een jongen (want jongens zijn goed in sporten). Na 3 uurtjes begin ik het eindelijk een beetje onder de knie te krijgen en gaat mijn eigenwaarde weer een beetje omhoog, +1.
Dinsdag ging ik waterskien. Ik ben er onderhand beter in dan Emma dus eigenwaarde +1.
Ik wilde eigenlijk ook leren wakeboarden maar er waren veel golven op het meertje (als gevolg van andere boten) waardoor mijn spieren na 2 rondjes begonnen te protesteren en ik moeite had met blijven opstaan.
Woensdag... niks...
Donderdag is een beetje een depressieve dag en dat zal ik even uitleggen. Er is namelijk dit meisje op school die enigskind is. Dat was ze echter niet altijd. Vroeger had ze namelijk een geweldige broer waar ze heel veel van hield. Hij speelde football, zag er goed uit en was ongeloofelijk populair. Toen zij en haar ouders op een dag terug kwamen vonden ze hem aan een geimproviseerde strop in zijn slaapkamer... die dag is het exact 3 jaar geleden dus iedereen is een beetje emotioneel en snel aangebrand.
Ik wil niet dat mijn gewaardeerde lezers met een slecht gevoel de laatste punt van mijn blog lezen dus zal ik nu over vandaag vertellen, wat een stuk beter was.
School was eerst helemaal nieuw voor mij dus ik vond het helemaal geweldig. Maar nu begin ik er aan te wennen en word school gewoon... school. Oftwel: SAAAAAI! Elke dag om 10 over 6 op. School tot half 3. Training van 3-5 of van 3-half 6. Eten, huiswerk, slapen. En de volgende dag begint alles weer overnieuw!
Met XC training deden we voor warmup een rondje om de school. Lopend. Ik rende met wat andere mensjes naar een kreekje. Zwommen wat (want hier is het nog goed weer :D) en renden toen weer terug. Chill. Hierna namen wat jongens me mee naar een kamer die ik nog nooit gezien en wat gelijk mijn favoriete absolute meest awesome kamer in de school is. De sportschool. Jaaa, ze hebben gewoon een sportschool hier op school. Het kan natuurlijk niet tippen aan een professionele sportschool maar om hier gewoon heen te kunnen whenever you want is natuurlijk aaawesooome. Ik kom er snel achter dat ik maar eens wat meer aan mijn muscles moet werken. Eigenwaarde -1. Deze jongens doen wat weight lifting na elke XC training dus vanaf vandaag ga ik dat opnemen in mijn systeem.
Morgen is weer een wedstrijd. High School moet om 7.35 op school zijn. Middle School, Emma, moet er al om 7 uur zijn. Shannon moest echter Emma van school naar de wedstrijd rijden en zei dus dat ik maar met Emma mee moest, oftewel ik sta al om 7 uur op school en dan moet ik een half uur wachten tot de rest komt... Gelukkig kon ze nog wat anders regelen en word ik door iemand anders opgehaald. Pff. Daar lieten ze me even schrikken. Ya got me there!
zondag 18 september 2011
Mexicans & Spartans
Ja ik weet het, ik ben weer laat met mijn blog, maar ik heb het dan ook hartstikke druk...
Volgens mij was mijn laatste blog op dinsdag dus dat betekent dat ik woensdag zal beginnenn.
Eens kijken... woensdag kwam Riley naar mijn huis toe. Ik heb haar een rondleiding gegeven, we hebben wat gebasketballd en de rest van de avond brachten we door op het strand met een kampvuurtje, hard aan het werk om de perfecte marshmallow te maken.
De volgende dag wist iedereen op school gelijk hoe slecht ik was in basketball maar dat boeide me niet zoveel want Riley had gevraagd of ik die avond zin had om naar haar volleyball game te gaan.
Olivia zou me ophalen, maar omdat haar neef in het ziekenhuis was beland moesten we wat anders regelen. Dus om half 6 zat ik bij meneer en mevrouw Gortsema in de auto (Rileys ouders)... Awkward.
Calvin Christian word ook wel de barbieschool genoemd omdat op veel scholen kleine dikke meisjes zitten, maar Calvin heeft dat eigenlijk niet zoveel. Daar is iedereen lang en dun. Ons volleyball team zag er dan ook stukken beter uit dan die van Kent City. Het was 3 out of 5, en wij wonnen alle drie achter elkaar. Riley bracht me die avond thuis en we gingen nog een stukje wandelen onder de sterrenhemel.
Vrijdag was een belangrijke dag voor het XC team want de varsity was uitgenodigd voor de Spartans MSU Invitational. Dat is een big deal want alleen de varsity van de beste scholen van de staat mogen komen. De varsity zijn de beste 7 runners van de school dus daar hoor ik niet bij en kan ik niet eens van durven dromen.
Iedereen van JV (junior varsity) had training onder leiding van Neil en Nate. Oftewel het was chaos en in plaats van 5 uur waren we klaar om kwart voor 4. Chill.
Ik had die dag mijn eerste test, Spanish, en mijn eerste quiz, college writing. Vraag met niet wat het verschil tussen een test en een quiz is, want die is er wel degelijk. Blijkbaar. Maar ik ben er nog niet achter gekomen wat precies.
Die avond ging ik met wat mensen naar het Mexican Festival. We moesten voor Spanish een cultureel gebeuren bijwonen dit semester dus waarom zouden we dat niet meteen doen?
We aten Quasedillas of iets dergelijks, hadden een pina colada en en we kochten een churro. Het was vooral eten en muziek dus lang bleven we niet. De paar kraampjes die er waren leken met elkaar te concurreren om wie de duurste van allemaal was dus een souvenir zat er voor ons niet bij.
De volgende ochtend hadden we squire run, een sponsor loop voor de sportteams van Calvin. Met het geld dat we hier bij elkaar krijgen sponsoren we bijvoorbeeld de outfits voor onze races.
In een uur moeten we zoveel mogelijk rondjes op de atletiekbaan rennen. Voor elke lap over de 16 krijgen we van een anonieme sponsor 5 dollar, en voor elke lap over 24 krijgen we 10!
De meeste mensen zijn lui en lopen gewoon het hele uur, maar het XC team laat ze zien hoe het moet! Sommigen rennen wel 34 laps, dat is 8 en een halve mijl, 13,6 kilometer. Ik zelf haal er 28, 7 mijl, 11,2 kilometer.
Anna speelt op hetzelfde terrein een voetbalwedstrijd dus ik word tegelijk met haar opgehaald. Tenminste, dat is het plan. Curt haalt Anna namelijk wel op maar vergeet mij waardoor ik nog een half uur moet wachten...
De rest van de dag doe ik wat huiswerk en lees ik een beetje. 's Avonds is movie night bij Riley. We kijken met z'n tweetjes de horror Prom Night. Creepy... but fun!
Zondag, vandaag, hebben Curt en Shannons kerk "Church eat church". Dat is precies wat de naam zegt, je gaat naar de kerk, eet wat met elkaar en dan nog een dienst. Ik kies ervoor om naar Invanrest Church te gaan, daar kom ik Josh weer tegen en die vraagt me of ik 's middags ook ga kanoen met de rest. En het is helemaal gratis! I'm im.
Zo sta ik dus om 3 uur op de parkeerplaats van Ivanrest. De heenreis is geweldig want we zitten met z'n vieren op een bankje voor drie personen. Of eigenlijk, Brittni, Megan en ik zaten en Hillary lag er boven op.
Het weer begint alweer wat kouder dus kanoen was niet geweldig maar het was wel leuk. Twee jongens kregen het voor elkaar om hun kano om te laten slaan en komen drijfnat terug.
Terwijl de leiders pizza halen moeten wij onze honger stille met pizza en chocola. Iedereen is ongeloofelijk hongerig dus bij de tijd dat ze eindelijk met de pizza aankomen zit iedereen eigenlijk al vol, maar ik krijg het toch nog voor elkaar om 5 stukken naar binnen te werken.'
Op de terugweg zitten we weer met hetzelfde groepje maar gelukkig hebben we dit keer de vierpersoons bank kunnen veroveren dus de terugweg is wat comfortabeler.
Eenmaal terug bij Ivanrest praat ik nog wat met Josh om de tijd te doden want Curt is, zoals gebruikelijk, weer eens te laat.
Ik lig uiteindelijk om 10 uur in bed, een prima tijd hoewel ik er eigenlijk op hoopte iets eerder al te tukken. Morgen is mijn eerste psychology test maar je mag van die man je aantekeningen erbij houden dus niemand leert ervoor. Ik zal proberen morgen weer een blog te schrijven maar ik kan niks garanderen.
Volgens mij was mijn laatste blog op dinsdag dus dat betekent dat ik woensdag zal beginnenn.
Eens kijken... woensdag kwam Riley naar mijn huis toe. Ik heb haar een rondleiding gegeven, we hebben wat gebasketballd en de rest van de avond brachten we door op het strand met een kampvuurtje, hard aan het werk om de perfecte marshmallow te maken.
De volgende dag wist iedereen op school gelijk hoe slecht ik was in basketball maar dat boeide me niet zoveel want Riley had gevraagd of ik die avond zin had om naar haar volleyball game te gaan.
Olivia zou me ophalen, maar omdat haar neef in het ziekenhuis was beland moesten we wat anders regelen. Dus om half 6 zat ik bij meneer en mevrouw Gortsema in de auto (Rileys ouders)... Awkward.
Calvin Christian word ook wel de barbieschool genoemd omdat op veel scholen kleine dikke meisjes zitten, maar Calvin heeft dat eigenlijk niet zoveel. Daar is iedereen lang en dun. Ons volleyball team zag er dan ook stukken beter uit dan die van Kent City. Het was 3 out of 5, en wij wonnen alle drie achter elkaar. Riley bracht me die avond thuis en we gingen nog een stukje wandelen onder de sterrenhemel.
Vrijdag was een belangrijke dag voor het XC team want de varsity was uitgenodigd voor de Spartans MSU Invitational. Dat is een big deal want alleen de varsity van de beste scholen van de staat mogen komen. De varsity zijn de beste 7 runners van de school dus daar hoor ik niet bij en kan ik niet eens van durven dromen.
Iedereen van JV (junior varsity) had training onder leiding van Neil en Nate. Oftewel het was chaos en in plaats van 5 uur waren we klaar om kwart voor 4. Chill.
Ik had die dag mijn eerste test, Spanish, en mijn eerste quiz, college writing. Vraag met niet wat het verschil tussen een test en een quiz is, want die is er wel degelijk. Blijkbaar. Maar ik ben er nog niet achter gekomen wat precies.
Die avond ging ik met wat mensen naar het Mexican Festival. We moesten voor Spanish een cultureel gebeuren bijwonen dit semester dus waarom zouden we dat niet meteen doen?
We aten Quasedillas of iets dergelijks, hadden een pina colada en en we kochten een churro. Het was vooral eten en muziek dus lang bleven we niet. De paar kraampjes die er waren leken met elkaar te concurreren om wie de duurste van allemaal was dus een souvenir zat er voor ons niet bij.
De volgende ochtend hadden we squire run, een sponsor loop voor de sportteams van Calvin. Met het geld dat we hier bij elkaar krijgen sponsoren we bijvoorbeeld de outfits voor onze races.
In een uur moeten we zoveel mogelijk rondjes op de atletiekbaan rennen. Voor elke lap over de 16 krijgen we van een anonieme sponsor 5 dollar, en voor elke lap over 24 krijgen we 10!
De meeste mensen zijn lui en lopen gewoon het hele uur, maar het XC team laat ze zien hoe het moet! Sommigen rennen wel 34 laps, dat is 8 en een halve mijl, 13,6 kilometer. Ik zelf haal er 28, 7 mijl, 11,2 kilometer.
Anna speelt op hetzelfde terrein een voetbalwedstrijd dus ik word tegelijk met haar opgehaald. Tenminste, dat is het plan. Curt haalt Anna namelijk wel op maar vergeet mij waardoor ik nog een half uur moet wachten...
De rest van de dag doe ik wat huiswerk en lees ik een beetje. 's Avonds is movie night bij Riley. We kijken met z'n tweetjes de horror Prom Night. Creepy... but fun!
Zondag, vandaag, hebben Curt en Shannons kerk "Church eat church". Dat is precies wat de naam zegt, je gaat naar de kerk, eet wat met elkaar en dan nog een dienst. Ik kies ervoor om naar Invanrest Church te gaan, daar kom ik Josh weer tegen en die vraagt me of ik 's middags ook ga kanoen met de rest. En het is helemaal gratis! I'm im.
Zo sta ik dus om 3 uur op de parkeerplaats van Ivanrest. De heenreis is geweldig want we zitten met z'n vieren op een bankje voor drie personen. Of eigenlijk, Brittni, Megan en ik zaten en Hillary lag er boven op.
Het weer begint alweer wat kouder dus kanoen was niet geweldig maar het was wel leuk. Twee jongens kregen het voor elkaar om hun kano om te laten slaan en komen drijfnat terug.
Terwijl de leiders pizza halen moeten wij onze honger stille met pizza en chocola. Iedereen is ongeloofelijk hongerig dus bij de tijd dat ze eindelijk met de pizza aankomen zit iedereen eigenlijk al vol, maar ik krijg het toch nog voor elkaar om 5 stukken naar binnen te werken.'
Op de terugweg zitten we weer met hetzelfde groepje maar gelukkig hebben we dit keer de vierpersoons bank kunnen veroveren dus de terugweg is wat comfortabeler.
Eenmaal terug bij Ivanrest praat ik nog wat met Josh om de tijd te doden want Curt is, zoals gebruikelijk, weer eens te laat.
Ik lig uiteindelijk om 10 uur in bed, een prima tijd hoewel ik er eigenlijk op hoopte iets eerder al te tukken. Morgen is mijn eerste psychology test maar je mag van die man je aantekeningen erbij houden dus niemand leert ervoor. Ik zal proberen morgen weer een blog te schrijven maar ik kan niks garanderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)